Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Qupperneq 39

N. Kv.
ÞRÍR FRÁSÖGUÞÆTTIR
157
átti ég ekki heldur lengi því láni að fagna
að lifa í vonarheimi mínum.
Um það leyti, sem eftir lifði hálf önnur
vika af janúarmánuði, bar óvænta sjón fyr-
ir augu bæjarbúa, er þeir risu úr rekkjum
sínum. Það var reyndar komið skip. Reynd-
ist það vera með saltfarm til Ásgeirs kaup-
manns Péturssonar og hét „Seagull“. Hvert
var för þess heitið héðan, varð mörgum for-
vitnispurning,'og þar á meðal húsbónda
mínum. Þegar það vitnaðist, að leið þess
íægi til Reykjavíkur, var teningunum kast-
að. Yfirboðari minn ákvað að taka sér fari
með því og lcoma aftur með norsku skipi,
sem gekk eftir áætlun milli landa og fram
með ströndum Islands. Að þessu sinni hét
það „Flora“ og héldi það áætlun, átti það
að fara frá Reykjavík til Akureyrar að hálf-
um mánuði liðnum.
Eg man það enn í dag kvöldið, sem Odd-
ur Björnsson var að setja mig inn í starfið
og afhenti mér öll lyklavöld. Býst við að
mér hafi liðið eitthvað líkt því og pilti, sem
er að ganga undir inntökupróf í skóla. Jæja,
hálfur mánuður til þrjár vikur var ekki svo
ýkjalangur tími, að ég hlaut að geta staðið
þá raun að hafa umsjón með rekstri prent-
smiðjunnar þenna stutta tíma.
Og nú er Oddur á burtu. Ég er tekinn við
ttarfinu. En margt fer öðruvísi en ætlaÖ er:
„Flora“ kom aldrei að þessu sinni til Ak-
ureyrar. Hún var skotin niður af þýzkum
neðansjávarháti. Húsbóndi minn kom heim
aftur eftir sjö vikna fjarveru. Laugardaginn
13. marz 1915 fór fram starfslausn mín á
PrentsmiÖju Odds Björnssonar fyrir fullt og
allt.
Undanfarna viku, eða dagana 8.—12.
marz hafði gengið hlákuveður, en brá til
kólnandi veðurfars síÖari hluta laugardags-
ins, og á sunnudagsnóttina var töluvert
frost. Tímanlega á sunnudaginn 14. marz,
sem var 57. afmælisdagur föður míns, hóf
ég för mína heim á leið, fótgangandi, með
dálítinn skjatta á baki, í suðvestan kulda-
siormi. Bar ekkert til tíðinda, fyrr en úti á
miðjum Moldhaugahálsi. Þar komu á móti
mér þrír menn, sem voru á leiö til Akureyr-
ar, til undirbúnings hákarlaveiða. Þeir
Kristinn Ásgrímsson skipstjóri frá Hrafna-
gili í Þorvaldsdal og tveir hásetar hans með
honum. Eftir að hafa heilsað þeim og tekið
þá tali, segir Kristinn: „Hefur þú heyrt frá
Ósi?“ Ég lcvað nei við, því að ég hafði eng-
an þaðan hitt um lengri tíma. Segir hann
mér þá, að faðir minn liggi í lungnabólgu,
hafi veikzt kvöldið áður. SíÖan kvöddumst
við. Ég hraðaði göngu minni heim. Heirn-
koman var allt annað en gleðileg. Aðfara-
nótt þess 19. marz var faðir minn ekki leng-
ur í tölu dauölegra manna. Þar með var í
íyrsta sinn brotið blað í bók lífssögu minn-
ar.
III. Skiptapi á Eyjafirði.
Á öndverðum vetri árið 1921, eða 12.
nóv., skeði atburður sá, er nú skal frá greint.
í þann mund bjó í Hvammkoti í Arnar-
neshreppi bóndi sá, er Þórður hét GuÖvarð-
arson, Guðmundssonar og Magðalenu Þórð-
ardóttur, hónda í Hvammi, Sigfússonar.
Kona hans var Magðalena Sigurgeirsdóttir,
bónda á Vöglum á Þelamörk, Guðmunds-
sonar. Hjónin voru því bræðrabörn. Með
föður sínum á Vöglum ólst upp sonur að
nafni Guðmundur.
Þórður bóndi í Hvammkoti hafði undan-
farin sumur stundað sjó á þilskipum; var
því sjóvanur. MóöurbróÖir Þórðar í
Hvammkoti, Þórður bóndi Þórðarson í