Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 49

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
167
Já, svaraði presturinn. Maður þessi fór
ungur af landi burt til Ameríku •— og ílend-
ist þar. Hann hefur ort mikið af fögrum
kvæðum. Og ennfremur: Hann er á undan
samtíð sinni um marga hluti.
Það skildi drengurinn elcki.
Þeir gengu út. Ræðan prestsins lá hálf-
skrifuð á borðinu. I fjallshlíðinni var stór,
bjartur regnbogi og prestkonan kom að ut-
an með moldugar hendur. Hún hafði verið
að reyta arfa úr garðinum. Á neðsta þrep-
inu nqest hlaðinu sat blindur maður, hvítur
fyrir hærum, faðir prestkonunnar. Hann
þekkti fólkið á fótatakinu og sneri nú blind-
um augum sínum í þá átt er þeir komu úr.
Er það litli stúfur, spurði Iiann.
Drengurinn sagði til sín. Presturinn tal-
aði nokkur orð við gamla manninn, sagði
Lonum frá regnboganum og skýjafarinu.
Hinn kinkaði kolli. Hendur hans voru hvít-
ar og visnar og hann fálmaði eftir stafnum
sínum. Dóttir hans kom að í þessu og sagði:
Þú æltir nú að fara að liátta, afi nrinn.
Það segir þú satt. Gamli maðurinn stóð
upp með erfiðismunum, strauk kuldatár af
sollnum hvörmunum með handarbakinu og
studdist við arm dótturdótturinnar upp
þrepin. Drengurinn hafði ekki af þeim aug-
un.
Presturinn sag ði:
Hann hefur verið blindur í fimmtán ár.
Þetta varð drengnum ærið umhugsunar-
efni fyrst á eftir.
Hann var tvo daga um kyrrt, eins og um
var talað. Presturinn talaði við hann um
bækur og þá menn, sem skrifað höfðu bæk-
urnar. Drengurinn fékk fleiri bækur að láni
og bjó um þær í selskinnstöskunni litlu, sem
hann svo spennti fyrir aftan sig í hnakkinn.
Það var enginn merkishnakkur, dálítil púta,
sem faðir hans hafði keypt á uppboði um
vorið. Það rigndi inn til fjallanna þennan
dag, og einhvers staðar þar inni í regnblám-
anum var telpa, sem hét Björk Ingólfsdóttir.
Hún átti nýjan lmakk. Hún var löngu löngu
orðin læs, en hún skildi samt ekki lesa eins
margar bækur og hann.
Hann kvaddi prestskonuna og gamla
manninn og þakkaði henni fyrir sig, kvaddi
allt heimilisfólkið. Blesi stóð söðlaður í
varpanum og reif í sig grængresið, eins og
hann hefði soltið þessa daga. Svo var þó
ekki, því kjarngresi var í hlíðinni og mó-
arnir við túnið loðnir. Blesi hafði verið
heftur rækilega og sátu för eftir haftið á
báðum framfótum hans. Þarna var og reið-
hestur prestsins söðlaður, því kennimaður-
inn ætlaði að fylgja gesti sínum úr garði.
Veðrið var blítt.
Þeir riðu ofan tröðina og drengurinn leit
þakklátum augum til baka. Vegurinn var
ósléttur. Blesi Imaut um stein og þar kom
hæð, sem fal hvíta húsið sjónum drengsins.
I hvíta húsinu bjuggu þau, hún með blórn
sín, æsku og fegurð og hann með bækur sín-
ar og þekkingu. Drengurinn tók fastar í
tauminn og þar kom lækur og Blesi vildi
drekka. Idann fékk að drekka nægju sína.
Þeir stigu af baki hestum sínum við ann-
an læk, skannnt frá bænum Á. Þarna ætlaði
presturinn að skilja við drenginn og bað
hann fyrir bréf að A. Presturinn mátti ekki
slóra lengur, messudagur að morgni og ræð-
an ósamin, eða ekki vissi drengurinn til þess
að prestur hefði setið við skrift, meðan þeir
dvöldu undir sama þaki. Blöðin, sem dreng-
urinn sá á skrifborði hans fyrsta kvöldið
voru gamalt þing. Það vissi drengurinn síð-
ar.
Þeir sátu um stund í grashvammi við
lækinn og horfðu á strauminn, sem braut á
nokkrum steinum skammt frá bakkanum.