Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 56

174
DALURINN OG ÞORPIÐ
N.Kv.
liinni heilögu sorg í ilmi hinna góðu bökun-
ardropa.
Það skal enginn geta sagt með sanni að
honum hafi verið holað eins og rakka ofan
í jörðina, sagði Finna.
Konan á A gaf efnið í líkklæðin og saum-
aði þau framfrá. Hún klippti út rósir og
laufaskurði í koddaverið og lakið. Dreng-
urinn stóð þögull og horfði á, rneðan verið
var að búa bróður hans út í kistuna. Hann
íékk ekki varizt þeirri hugsun, að eiginlega
hefði Valdi átt að fá þetta hvíta yndislega
ver fyrr, meðan hann var lifandi. Nú virt-
ist hann enga hugmynd hafa um, hvað ver-
ið var að gera fyrir hann og var svo fölur
og alvörugefinn að eldri bróðirinn sneri sér
undan. Harm leit á konuna frá Á, en hún
virtist ekki taka eftir honum. Þá hljóp dreng-
urinn út.
Þegar kistulagt var, voru sungnir sálmar,
en fólkið var óvant að syngja. Raddir þess
litruðu óframfærnar á tónunum og fylgdust
ekki að. Þá var það að Bjössi reyndi enn á
þolrifin í stjúpu sinni og öðru skikkanlegu
fólki. Hann stóð fram í bæjardyrum út við
vegg, reytti úr honum smátætlur þver á svip
og fékkst ekki til að koma inn fyrr en gest-
irnir voru farnir. Fólkið skildi eklci, hvað
honum gat þótt.
Hann grét ekki við jarðarförina og kom
ekki þannig fram að neinn gæti dáðst að.
Stjúpan andvarpaði, hann er engu barni lík-
ur og fólkið sá nú að eitthvað var hæft í því.
Konan frá A hélt þó alltaf heldur í hönd
með honum. Þá var ræðan prestsins ekki
eins og hún átti að vera. Þarna fór hann að
ræða um basl og strit fátæklinganna í stað
þess að lýsa himnaför Valda og dýrðlegum
móttökum þar efra. Presturinn talaði nógu
einarðlega um baslið og hversu úr því mætti
bæta, en var það nokkurt guðsorð að tarna?
Fólkið hélt ekki. Presturinn var orðhægur,
gróska í máli hans og áherzlurnar fallegar,
en fólkið beið endalaust eftir guðsorði. Að
halda líkræðu og þess utan yfir saklausu
]jarni, án þess að tala nokkuð um blómin á
eilífðarenginu og engla guðs í paradís, það
var meira en fólkið gæti þolað. Þó var það
ekki fjarri því, að lífskjör Valda litla hefðu
kannski verið lakari en skyldi og skapað
honum aldurtila, en fyrst og fremst var þó
fólkið þar komið til að heyra frá því sagt,
hve miskunnsamur sá faðir væri, sem ætl-
aði hverjum sitt skapadægur. Vonbrigðin
voru mikil.
Bjössi hlustaði með athygli á ræðuna og
hafði ekki augun af prestinum. En hún var
svo stutt og allt í einu kipptist drengurinn
við í sætinu. Það var byrjað að syngja sálm-
inn um blómið og sláttumanninn, þann sálm
sem hann vildi aldrei að eilífu hlusta á, því
að hann var sunginn í kirkjunni þegar hún
móðir hans dó og var jörðuð í kirkjugarð-
mum á Mörfelli. Hann sneri sér út að glugg-
anum, tók húfuna sína milli handanna og
kreisti hana. Hann deplaði augunum ótt og
litt, en um munninn kom hinn strangi svip-
ur, sem minnti á fullorðinn mann. Eg skal
ekki. — Þarna var lítill ralcki fram á hlað-
inu og annar stærri, sem ætlaði að bíta hann,
þarna var heygrind og sleði og sólskinsblett-
ur fjær upp í hlíðinni. Svo ætlaði prestskon-
an að gróðursetja blóm á leiðið hans Valda,
og þegar sunnanblærinn kemur aftur í vor,
inan hann eftir því. Drengurinn stóð við
gröfina meðan hún var að fyllast. Að end-
ingu gerði hann klaufalegt krossmark yfir
dökka moldarþústina með kaldri hendi, —
af því hinir gerðu það. Það var milt haust-
veður, hlíðin bliknuð og engjalitirnir horfn-
ir, rauða engjarósin dáin, forarpollar á