Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Qupperneq 57

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
175
liiaðinu. Og prestskonan strauk honum um
vangann, þegar hann kvaddi og fór.
Þá voru þau bara tvö, óskabörn úr gam-
alli sögu og drengurinn var systur sinni
betri en áður. Honum skildist, hvað hún
hafði rnisst. Hann stríddi henni minna fyrst
á eftir.
Þegar fram liðu stundir, var það Valdi
sem var tekinn í tölu dýrlinganna. -—
Manstu ekki hvað hann bróðir þinn heit-
inn var þægur, sagði Finna, þegar Sigga
færðist undan að þvo sokkaplöggin úr köld-
um bæjarlæknum. Hún var svo handsmá,
að hún átti erfitt með að snúa plöggunum
við, ef þau voru stagbætt. — Skammast
máttu þín, ef þér yrði nokkurn tíma hugsað
lil hans bróður þíns heitins, eins og hann
var í alla staði, sagði stjúpan við Bjössa,
þegar hann braut lögin. — Ja, það mátti nú
segja, að hann Valdi sálugi var gott barn,
alveg fram úr skarandi, sagði hún andvarp-
andi við grannkonurnar. Og hann var lang-
bezt gefinn af þeim systkinunum, bæði íil
munns og handa, bætti hún við. Dirfðist
Bjössi að rifja upp einhver smávansmíði á
þessum litla dýrlingi heimilisins, varð hún
æf og sagði, að það væri eftir honum, að
ausa svívirðingum á bróður sinn látinn —
og það líka annan eins bróður. Samlynd-
ið batnaði sízt með árunum, eftir því sem
fleiri erjur og meiri þreyta lögðust í skapið.
En drengurinn var allt annað en ánægð-
ur með minnirigu bróður síns í þessum um-
búðum. Idann vildi ekki að smíðað væri
aí henni neitt helgilíkneski, neinn lítill
heimilisguð og'að allt mannlegt væri þurrk-
að úr svip hans. Hann vildi hugsa um Valda,
eins og hann var, meðan hann var á lífi,
mitt á meðal þeirra, í leikjum og misklíð
og takmörkun þess mannlega. Og hann gerði
það, hvað sem hún sagði.
En er fram liðu stundir var það prestur-
inn, sem sagði lausu brauðinu og hvarf lit
í víða veröld. Einhver sagði, að hann hefði
komizt að sem kennari við eiirhvern skóla í
höfuðstaðnum, aðrir að hann ætlaði að sigla
sér til heilsubótar. Það kom nýr prestur í
brauðið. Sá prédikaði hreint og ósvikið
guðsorðið og var ekki að fara í felur með
það, hve mikið hann vissi um líðan manna
eftir dauðann og allar þær himnesku vistar-
verur, sem dauðlegum mönnum eru þar fyr-
irbúnar. Það I íkaði fólkinu. Presturinn átti
að halda sér við textann, allt raus um ein-
stæðingana og ekkjur, tilheyrði því ver-
aldlega, enda var þar allt eins og guð hafði
íyrirhugað. Svo var prestur þessi mikill bú-
maður og átti sauði feita, kona hans var
maddömulegri en kona fyrirrennarans og
gekk á íslenzkum húningi, en það var einnig
talin mikil dyggð. Þá hirti hún lítið um
pottaplöntur og annan hégóma og var um
fiest manneskjulegri, en kona fyrri prests-
ins. Sá var og fljótur að gleymast.
Einn var þó sá er. ekki sætti sig við skipt-
in og það var Bjössi litli í Reykjaseli. Hann
gleymdi ekki vini sínum en hugsaði oftlega
til hans. Drengnum hafði ekki gefizt tóm til
að skila aftur bókunum, því prestur kvaddi
engan. Það var drengnum áhyggjuefni. Það
var lítið betra en þjófnaður að halda eftir
því sem manni var lánað.
Svona fór þá með alla þá er voru drengn-
um góðir. Þeir fóru burt. Fyrst móðir hans
og Gunnar gamli, þá Helga í Mörfelli og
Maídís hin ljóshærða og síðast þessi góði
prestur. Drengurinn var alltaf að kveðja og
alltaf að sakna.
Systkinin gengu á farskólann í dalnum.
Það var kennt á tveim bæjum, sína tvo mán-
uðina í hvorum stað. Það þótti kappnóg fyr-
ir börn, sem áttu að fara að vinna fyrir sér,_