Nýjar kvöldvökur - 01.04.1961, Síða 38

84
SJÁLFSÆVISAGA
N. Kv.
aftur á bak, það tók sinn tíma, því ef ég
ruglaðist í talnaröðinni, varð ég að byrja á
nýjan leik. En varast varð ég að lireyfa var-
irnar, því lesarinn virtist fylgjast furðu vef
með því, hvernig við hegðuðum okkur,
ungu mennirnir, meðan hann las. Máttum
við búast við alvarlegum ákúrum að lestrin-
um loknum ef eitthvað þótti athugavert við
hegðun okkar.
Eg held pabbi hafi dáð meistara Jón mest
allra manna. Hann kunni orðið langa kafla
úr sumum ræðunum og var gjarnt að grípa
til snilliyrða meistarans máli sínu til sönn-
unar og áherzlu ef liann lenti í deilum um
nrenn eða málefni.
Ég gat þess fyrir skömmu að mikið hefði
verið unnið á Miðsitju og var það ekki orð-
um aukið. Mainma hafði um sex manns að
hugsa og þar af þrjá stráka, alla á sóðaaldr-
inum, sem þurftu ærna þjónustu. Auk þess
tætti hún að vetrinum ekki svo lítið. Spann
band í öll plögg til heimilisins og auk þess
í eina eða tvær voðir á vetri hverjum. Mik-
ið af prjónlesinu prjónaði hún sjálf. Pabbi
greip í prjóna, ef hann var inni stund að
deginum, en að kveldinu kembdi hann.
Snemma vorum við drengirnir látnir hjálpa
til við tóskapinn. Fyrst að tæja ull og taka
lykkjuna, þar næst að kemba í hið grófara
bandið. Minnist ég þess, að einn veturinn
prjónuðum við Stefán ábreiðu yfir rúmið
okkar. Við prjónuðum lengjur „cirka“ 5
þumlunga breiðar en jafnlangar rúminu.
Litirnir voru tveir, svartur og ljósrauður.
Prjónaður var sinn bekkurinn af hvorurn
lit, jafnlangir breidd lengjunnar. Mamma
saumaði svo lengjurnar þannig saman, að
rautt kom móti svörtu og svart móti rauðu.
Þegar búið var að breiða ábreiðuna yfir
rúmið, leit það út eins og heljarmikið skák-
borð. Oft leiddist mér við þennan prjóna-
skap, enda var aldurinn ekki hár. Ég var 10
ára þegar Stefán fór alfarinn að heiman og
ég held að það hafi ekki verið síðasta vet-
urinn hans heima, sem við unnum þetta
þrekvirki saman. En öll leiðindin gleymd-
ust þegar ábreiðan var komin fullsköpuð
yfir rúmið okkar og við háttuðum bæði
hreyknir og hamingjusamir kvöldið það.
ÆRSL OG ALVARA.
Eins og að líkum lætur var oft ærið
hávaðasamt í Miðsitjubaðstofunni, þegar
veður voru þannig að við gátum ekki leikið
okkur úti. Við vorunr fjórir strákarnir, allir
fjörmiklir og heilsuhraustir. Á kvöldvökun-
um var reynt að halda okkur í skefjum og
við vinnu, eftir því sem kunnátta og geta
okkar leyfði. En að deginum var pabbi oft-
ast úti við gegningar, en konurnar frammi
í búri og eldhúsi við matseld. Þá vorum við
einráðir inni og fundum þá upp á ýmsu,
sem ekki var vel séð af fullorðnum augum.
Stundum kastaðist þá í kekki milli okkar
og Guðmundar. Hann hafði venjulega 10—
12 kindur á fóðrum heima, hinu kom hann
í fóður. Sat því löngum á rúmi sínu og
prjónaði. Þoldi karl illa ærsl okkar og
hávaða og reyndi að þagga niður í okkur,
en aðfinnslum hans tókum við illa og svör-
uðum honum fullum hálsi, venjulega á þá
lund að hann ætti ekkert yfir okkur að
segja, gerðum jafnvel aðsúg að karli, en með
gát varð það að gerast, því við þekktum
krumlurnar hans Guðmundar, ef þær náðu
taki á manni þá gát undan þeim sviðið. Því
var næstum því um lífið að tefla, að vera
nógu snarráður að skjótast fram úr baðstof-
unni, ef Guðmundur gerði sig líklegan til
að górna einhvern okkar. „Þið megið bæta
einum lið í hálsinn og öðrum í rassinn, áð-
ur en þið standið yfir mínum höfuðsvörð-
um,“ var vana skeytið, sem við fengum yfir
okkur á flóttanum. Þrátt fyrir þessar og því-
líkar smá-hreður var oftar en hitt mein-
hægt milli okkar og Guðmundar.
Annað árið sem við vorum á Miðsitju
kom fyrir atburður, er útilokaði það að
okkur ungu mönnunum liðist að vera með
hávaða eða ill læti inni í baðstofu.
Ég hef lauslgea drepið á það að húskoi'*1
var hjá foreldrum mínum er Rósa l'et