Nýjar kvöldvökur - 01.04.1961, Qupperneq 44

90
SJ ÁLFSÆVIS AGA
N. Kv.
Það gerðist síðla vetrar eða snemma vors,
að pabbi, mamma og maddama Þóra voru
boðin í veiz.lu, líklega erfisdrykkju, og fóru
þau öll. Til að vera hjá sjúklingnum og
stjórna strákastóðinu var fengin kona, sem
Guðbjörg hét, og var alltaf kölluð Guðbjörg
yfirsetukona. Ekki veit ég hvort hún hefur
lært til þess starfs, en nærfærin var hún og
til hennar var oft leitað ef eitthvað var að,
hvort sem það voru menn eða skepnur. Guð-
björg var húskona á Hellu og nákunnug
öllu á Miðsitju, því hún var kaupakona hjá
foreldrum mínum yfir sláttinn öll þau ár
sem Rósa lá rúmföst. Guðbjörg var hætt
nærkonu-störfum er hér var komið, enda
nokkuð við aldur, en þó hin ernasta.
Ég hef áður gefið það í skyn að pabbi var
töluvert strangur við okkur bræðuma. Eins
og almennt var þá álitið, hélt hann víst að
vöndurinn væri ómissandi við uppeldi
barna, beitti honum því óvægilega og oft
við smáyfirsjónir, að okkur fannst. Sterkasta
tilfinning okkar til hans, held ég að hafi
verið óttinn. Okkur fannst við aldrei geta
um frjálst höfuð strokið nema þá daga, sem
hann var að heiman. Þá hætti okkur við að
breytast í verstu óhemjur og fremja ýmis
strákapör, sem að sumu leyti lágu fjarri eðli
okkar, og svo var nú þennan umrædda dag.
Fyrst lékum við allar strákalistir okkar úti.
Rændum potthlemmum og eldskörungum
og öðru sem hönd á festi inni í eldhúsi.
Öskruðum eins og hljóðin leyfðu, bitum í
skjaldarrendur og froðufelldum eins og
reglulegir berserkir, það var nú meiri að-
gangurinn. Þegar þetta liafði gengið langa
hríð, kallaði Guðbjörg á okkur í matinn.
Lögðum við þá niður vopn öll og verjur,
enda vorum við bæði þreyttir og svangir
eftir atganginn.
Þegar við höfðum matazt, kom okkur
saraan um að taka upp léttari leiki. Ég náði
í Guðbrandsbiblíu og við fórum að skoða
enn einu sinni hina dásamlegu stafi hennar
og bóklmúta. Ekki man ég hver átti þá
óheilla uppástungu að klippa alla stærstu og
fallegustu stafina úr bókinni, svo við gæt-
um átt þá ætíð og ævilangt. Eitthvað mald-
aði ég í móinn, en máttlítið þó, enda kom
Stefán með ástæðu til verksins, sem reið
baggamuninn. Hann sagði ofur spekings-
lega: „Ef við berum ætíð á okkur eitthvað
af þessum skrautlegu stöfum úr hinni helgu
bók, þá kemst ekkert illt nærri okkur. Jafn-
vel Kölski gamli hlýtur að hafa beyg af
þeim, að ég tali nú ekki um draugana. Þá
losnum við líka við ólukkans myrkfælnina.“
Þetta voru röksemdir, sem ekki var hægt að
mæla í móti.
Ekki þorðum við þó að framkvæma verk-
ið inni vegna Guðbjargar, heldur læddumst
með bókina fram á dyraloft, þegar Guð-
björg var fram í eldhúsi, eittthvað að sýsla,
og tókum þar til starfa. Fyrst klipptum við
úr bókinni alla stærstu stafina, en það voru
upphafsstafir hverrar bókar, þar næst
nokkra bókahnúta og síðast æðimarga kafla-
upphafsstafi. Að því verki loknu skiptum
við öllu herfanginu bróðurlega jafnt í milli
okkar. Svo valdi hver stærstu og margbreyti-
legustu stafina úr sínum hlut, það átti að
verða okkar verndarstafir gegn öllu óhreinu
og illu.
Meðan við störfuðum að þessu var áhug-
inn svo mikill að engin önnur hugsun komst
að. En þegar allt var um garð gengið, skaut
þeirri hugsun, eins og leiftri upp í huga
okkar, nærfellt samtímis. Hvað ætli pabbi
segi nú og geri? Já, nú ættum við áreiðan-
lega von á flengingu og það svo um munaði-
Pabbi var funabráður, þó hversdagslega
væri hann stilltur. Við minntumst orðanna,
er liann hreytti oft út úr sér, þegar honum
rann í skap við einhvern okkar: „Ég ætla að
sleppa þér með áminningu í þetta skipti, en
ganga skal ég næst lífi þínu ef þú gerir þetta
aftur, og svo augnatillitið sem áminning-
unni fylgdi. Augun hans pabba gátu orðið
svo hvöss, alveg eins og spjótsoddar.
Framhald.