Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 37

ekki um en henti mér flötum við spilið
fynr aftan mig og ríghélt mér í það.
AUt fylltist vitaskuld af grængolandi
sjo og leið drjúg stund áður en fjaraði
°fan af mér... En hvað heldurðu að
kokkurinn hafi gert? Þeir voru að
borða inni í messanum og þangað fór
kokksi og segir við strákana - um leið
°g hann tók diskinn minn af borðinu:
»Hann Biggi kemur ekkert að borða!“
þessu var lengi hlegið. Þessi
kokkur, sem kallaður er Tobbi, er á
Reykjafossi núna og sendi ég honum
kestu kveðju ef hann les þetta.“
^ mörkum Iífs og dauða í
Hamborg
»Það fylgir lífi farmannsins að leiðir
hans liggja til ólíkra landa og borga og
Þar getur margt gerst, ekki síður en
Urn borð. Varð ég fyrir slæmri reynslu
af því árið 1980, en ég var þá á Ála-
fossi og vorum við staddir í Hamborg.
ketta var fyrir hádegi og ég hafði
§engið inn á lítinn bar og skipt hund-
rað marka seðli í mynt, því ég hugðist
kringja íslands í símasjálfsala. En
þe§ar ég er að láta myntina í sjálf-
Salann er bankað í bakið á mér og ég
sn>' mér við: Þar eru þá komnir tveir
tllen|i og veit ég ekki fyrr af en sparkað
er svo heiftarlega í klofið á mér að mér
°lsortnar fyrir augu.m. Eitthvað
ugðist ég berja frá mér en hafði misst
akan mátt. Ég fann að þessir náungar
V °ru farnir að gramsa í vösum mínum
en sa í sama bili að lögregluþjóna bar
að. Þegar þeir tóku að stumra yfir mér
Var »Iceland“ og nafnið á skipinu það
eina sem ég gat stunið upp. Þar með
steinleið yfir mig.
e8ar ég rankaði við mér stóð yfir mér
Pýskur læknir og ég var tengdur við
J°lda af slöngum og tækjum. Þessi
*knir var ekkert að skafa utan af því
Pe§ar hann sá að ég var kominn til
JOeðvitundar en sagði: „Heyrðu, ef þú
erur þetta af tvo næstu sólarhringana
^rrntu lifa þetta af.“ Ég komst nú að
því að blaðran í mér hafði sprungið og
hefði lögregluna ekki borið svo skjótt
að hefði ég látið lífið þarna. Ég hafði
verið skorinn upp um leið og ég kom
á spítalann og hafði verið án með-
vitundar á þriðja sólarhring þegar ég
vaknaði.
En þessi spítali var það versta sláturhús
af sjúkrahúsi að vera sem ég hef séð,
enda var hann víst ætlaður rónum og
flækingum borgarinnar. Hafði það
orðið mér til happs að yfirlæknirinn
var á vakt þegar ég kom inn, því aðrir
læknar þarna voru ekki traustvekjandi.
Ég sá að þeir kunnu ekki einu sinni að
taka blóðsýni. Var það líka yfir-
læknirinn sem framkvæmdi upp-
skurðinn. A þessu sjúkrahúsi lá ég nú í
þrjár vikur og varð ekki var við neinn
kunnugan fyrstu vikuna né heyrði ég
að nokkur hefði spurst fyrir um mig.
En konan mín frétti auðvitað að ég
lægi slasaður úti og reyndi að ná sam-
bandi við spítalann, en án árangurs.
Var það loks þegar hún sneri sér til
læknis hér heima sem þegar hringdi til
Hamborgar að upplýsingar um mig
fengust. Urðu þá skjót umskipti á
aðbúnaði mínum og get ég ekki annað
sagt en að nú var tekið að stjana við
mig eins og konungborna persónu.
Eftir nokkurn tíma var ég orðinn svo
hress að hægt var að senda mig heim
og lauk þar með einhverri óskemmti-
legustu reynslu sem ég hef orðið fyrir.“
Baráttan fyrir íslenskri áhöfn á
á farskipaflotanum
„En nú er rétt að við hverfum frá á því
að ræða um ævihlaup mitt og ýmsar
minningar, góðar sem slæmar, og
snúum okkur að málefnum sjó-
mannstéttarinnar. Vil ég þá á nefna
tvö stórmál öðrum fremur og snertir
annað farmenn en hitt fiskimenn:
Hvað farmennina snertir á ég við
baráttuna fyrir því að að halda okkar
mönnum um borð í okkar íslensku
farskipum, en hvað fiskimennina
varðar að þeir fái að selja aflann á
mörkuðum fyrir það verð sem þeim
ber að fá.
Farmannastéttin hefur sem allir vita
átt undir högg að sækja vegna breytt-
rar flutningatækni, sem veldur því að
skipin eru nú færri en stærri. Hjá
Eimskip voru skipin 24 fyrir tíu árum
en nú eru þau aðeins 11. En um leið
og farmönnum stórfækkar með þessari
þróun hefur verið fast knúið á um að
koma um borð þessu ódýra vinnuafli
- útlendingunum. Um það hefur
staðið eilíft stríð og miklu lengra og
harðara en menn almennt gera sér
grein fyrir. Ég held að við hjá
Sjómannafélaginu séum eina stéttar-
félagið sem rækilega höfum látið frá
okkur heyra vegna þessara mála.
Okkur hefur tekist að halda sæmilega
í horfinu - en aðeins með því að vera
alltaf með hnefann á lofti og hóta
hörðu. „Óskabarnið“ - Eimskip,
mannar þó sem betur fer öll sín skip
með íslenskum áhöfnum og er það vel
- enda eiga þeir að sjá sóma sinn í því.
Hið sama verður því miður ekki sagt
um öll önnur skipafélög og gegn þeim
beitum við okkur eftir mætti.“
Erum ekki í neinu uppáhaldi
hjá mörgum útgerðarmönnum
„Þá er komið að hinu stórmálinu,
fiskimönnunum og markaðsmálunum
í fiskiríinu, eins og ég sagði. Koma
verður þeirri skipan á að fiskurinn sé
seldur á fiskmörkuðum og menn beri
það úr býtum sem þeir eiga að fá.
Utgerðir sem bæði hafa skipin og
fiskvinnsluna greiða hvergi nærri það
verð fyrir fiskinn sem ætti að vera og á
þeim málum verður að taka. Þar duga
engin silkivettlingatök. Við hjá þessu
félagi teljum að of vægt hafi verið farið
í sakirnar fram til þessa, enda erum við
víst ekki í neinu uppáhaldi hjá þeim
útgerðarmönnum sem hér er við að
eiga og þeim hjá VSI. Sjálfur hef ég
ekki talað við þessa menn á neinum
^ÖHannadagsblaðið
37