Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Qupperneq 46

hvernig hann náfölnar og hrópar um
leið og hann kippir upp fótunum:
„Guð almáttugur hjálpi mér!“ Eg
starði á hann alveg undrandi og senn
kom í ljós að það var þá svartfuglinn
sem hlaupið hafði yfir fæturnar á
honum og hann taldi að væri rotta.
Oft var hlegið að þessu atviki, en
aldrei hef ég skilið hvernig svo stór og
sterkur maður gat hræðst jafn lítið
kvikindi og rottu.“
Innan línu
„Oft fékkst góður afli við
Þormóðsskerið og hart sótt þangað.
Við fengum stundum 180 og upp í
220 stykki í net. Ekkert var þó að
koma þessu upp í bátinn en gamanið
kárnaði þegar koma átti þessu í land.
Tínt var úr lest upp á dekk, af dekki
upp á bryggju og af bryggju upp á bíl
- og þessi fiskur var ekki nein kóð -
stór og vænn.“
Þegar ég var með Magnúsi fiskuðum
við mikið við Eldeyna því þar var
enginn kunnugri en hann og þar aust-
ur með ströndinni. Magnús átti til að
bregða sér „inn fyrir línu“ og man ég
eftir því þegar við eitt sinn ætluðum
að fara að kasta út af Melnum við
Vestmannaeyjar að við sjáum hvar
varðskipið kemur. Skipstjórinn var
Sigurður Arnason og hann stoppar og
kallar yfir til okkar: „Þú ætlar þó ekki
að fara að kasta hérna Magnús?“ „Nei,
það get ég guðsvarið,“ ansar Magnús,
„því ég veit vel að ég er í landhelgi."
Segir þá Sigurður: „Þú lýgur alltaf að
mér Magnús, nema hvað að einu sinni
trúði ég þér. Eg hitti þig niðri á
Granda og þú varst hífaður og sagðir
mér þá að þú værir alltaf í landhelgi. I
það skipti trúði ég þér.“ En Magnús
lét sér hvergi bregða: „Vertu ekki með
þessa vitleysu, Sigurður. Haltu bara
áfram austur því ég er alveg viss um að
Vestmannaeyingarnir eru allir inni á
Víkinni núna!“ Hinn gat ekki annað
en hlegið, setti á fulla ferð og fór aust-
ur. En ekki var hann fyrr horfinn en
við köstuðum!
Það var merkilegt með hann Magnús
hve glöggur hann var að þekkja
varðskipin þótt í myrkri væri og þau
langt í burtu. Einu sinni spurði ég
hann að því hvernig hann gæti þetta.
„Nú, sjáðu Ijósin á honum þessum,“
svarar Magnús þá. „Taktu eftir
stýringunni.“ Hann var með þetta
alveg á hreinu. Einu sinni vorum við
úti af Dýrafirði þegar Magnús segir:
„Nú, hífið þið strax! Það er að koma
varðskip.“ Við sjáum raunar að það er
að koma eitthvert skip út úr ísa-
fjarðardjúpinu og þegar við höfum
híft spyr ég Magga: „Hvernig geturðu
séð að þetta er varðskip?“ „Líttu í
radarinn, Dóri“ svarar Magnús.
„Sérðu ekki hvernig það koma þarna
truflanir eins og þrjár örvar.“ Þetta var
þá frá radarnum á varðskipinu og
þessu hafði Magnús áttað sig á!
Eitt sinn rerum við á línu frá
Grindavík og þar sem við höfðum
engan fastan kokk annaðist Magnús
matseldina. En ekki líkaði öllum kost-
urinn og vélstjórinn fór alltaf upp í
kaupfélag og keypti sér slátur og svið
— sagði að ekkert væri að éta um
borð. En eitt kvöldið — það var
laugardagskvöld og við á leið til
Reykjavíkur — blöskraði vél-
stjóranum alveg. Magnús hafði sett
egg í pott og var ætlast til að tvö egg
kæmu á mann. Þá segir þessi vélstjóri:
„Ég get ekki lifað af þessu, Magnús.
Ég hef unnið í allan dag og fæ svo
ekkert að éta.“ Þá lítur Magnús grafal-
varlegur á hann og segir síðan: „Hvað
segir þú Aðalsteinn! Þú sem ert
nýbúinn að borða heilt egg!“
Farmaður í sextán ár
„En allir góðir dagar taka enda og ég
hætti á fiskibátunum og réð mig á tog-
ara og var hann skuttogarinn Ver frá
Akranesi. Þar var nú verklagið annað
en á bátunum. í íyrsta túrnum sem ég
fór var farið á Halann. Það var
spegilsléttur sjór og fiskirí lítið og
þegar ég fór að taka trollið fór ég ekki
einu sinni úr inniskónum! Enginn
kom að veiðarfærinu nema poka-
mennirnir sem leystu frá og svo var
það búið. Þá var nú líka munur a
öllum siglingatækjunum, því allt það
nýjasta var um borð.
Eftir vist mfna á Ver fór ég á togarann
Hjörleif hjá Bæjarútgerðinni og eftir
það lá leiðin til Sambandsins. Hjn
Sambandinu var ég í 16 ár og var
alltaf á Dísarfellinu — það er að segja
að ég fluttist yfir í hvert skipti sem
nýtt Dísarfell kom. Við sigldum mesr
á Norðurlöndin og fórum í eitt skipr'
til Grikklands.
Það voru talsverð viðbrigði fyrir mig
að fara af fiskiskipunum og gerast fár-
maður. Mér fannst of mikið um
þvotta, málningarvinnu og slíkt. En
allt vandist þetta.
Félagar mínir á farskipunum voru
prýðisnáungar og indælisdrengir upp
til hópa og slíkt skiptir ekki litlu máli-
Ef ég hugsa til allra þeirra skipsfélaga
sem ég hef átt öll þessi ár þá mundi eg
segja að togaramennirnir, einkum þelf
gömlu, hafi verið hrjúfari þ.e.a.s. 3
sjónum. Þegar í land var komið reynd'
ust þetta stökustu Ijúfmenni. En þegar
út á sjó kom var eins og þeir yrðu ein'
hvern veginn kaldari. Aðstæðurnar
gáfu líka tilefni til þess, því stundum
var allt á svarta kafi dögum saman.
Félags- og tómstundastörf
„Nei, mér datt aldrei í hug að fara 1
Stýrimannaskólann og taka skip'
stjórnarpróf. Maður hafði svo mikið
að gera — spýtti ekki út úr sér brenni'
víni ef svo bar undir og spekúleraði
ekki í neinum skólasetum. Því var eg
lengst af háseti og lengi bátsmaður. En
ég má til með að geta þess að fyr*r
tveimur árum hætti ég að smakka vin-
Ekki var það þó af neinni dyggð held'
ur hvarf löngunin með öllu og ekk1
46
SJÓMANNADAGSBLAgjÉ