Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 47

s®kir maður í það sem mann ekki
angar í! Mér finnst að þarna hafi átt
Ser stað furðuleg breyting á mér. En ég
a alltaf nóg af bjór og brennivíni
anda gestum!
Jfivað félagsmálastörf mín snertir þá
a^n þau verið bundin við
^jómannafélagið. Aldrei var um stopp
a^ i'æða hjá mér án þess að ég liti við á
jkrifstofunni og talaði við þá þar.
raman af árum tók ég samt ekki
einan þátt í störfum þess en hef nú
Verið í trúnaðarmannaráði í nokkur ár
er það nú. Ég kynntist Sigfúsi
Bj
Jó
'Jarnasyni á Helgafellinu og Hilmari
^ssyni kynntist ég á sjónum líka
jje8ar hann var bátsmaður. Svo hef ég
art kynni af öllum þeim sem síðar
afa verið í forsvari."
verða menn að flýja
f'skinn!
”fa’ eg þótti löngum með stærri
^ónnum og alltaf var ég hæsti
|llaðurinn um borð uns ég var korninn
raiTl undir þrítugt. Þá fóru að sjást
^8*r menn sem voru hærri og sumir
l^'klu hærri en ég. Ég er þó 1.88 að
yVl' er eg best veit.
,a?ri ég ungur maður núna er ég ekki
lss um að ég mundi velja mér sjó-
mannsstarfið. Áður sagði ég alltaf að
ég færi ekkert annað en á sjó ef ég væri
orðinn ungur á ný. En nú er ekkert
gaman að vera á sjó lengur. Menn
mega ekki lengur fiska það sem menn
geta fiskað og verða að flýja fiskinn. Þá
er búið með alla keppni og spennu.
Svo vita menn upp á hár hvað kemur
upp í veiðarfærinu: Þegar rautt ljós
birtist vita menn að það eru komin sjö
tonn og þegar næsti punktur blikkar
eru komin 14 tonn — og þá er híft.
Hvað er nú gaman að þessu?“
✓
Ut í þarann
„Af einkahögum mínum er það að
segja að ég var kvæntur Bergþóru
Jónsdóttur og stóð hjónaband okkar í
48 ár. Við eignuðumst engin börn en
eigum eina fósturdóttur, Auði
Stefánsdóttur. Bergþóru missti ég fyrir
fjórum árum. Við bjuggum í hjóna-
íbúðum hér við Jökulgrunn en þegar
ég var orðinn aðeins einn eftir fluttist
ég á herbergið hérna á Hrafnistu. Mér
líkar lífið hér vel og er ánægður og
sáttur. Þjónusta og matur er með
ágætum, þótt í stórum hópi sé alltaf
einn og einn að finna sem aldrei
verður gert til hæfis. En þannig var
það líka til sjós!
Ég les mikið og hef alltaf gert. Eitt
sumarið þegar ég var á síld var engin
bók um borð nema Biblían — og ég
marglas hana. Sumrið á eftir fór ég
enn á síld og enn var ekkert lesefni að
hafa nema Biblíuna. Þvf las ég hana
enn aftur. En þegar ég kem heim um
haustið og er heima að fá mér kaffi er
barið. Þá eru þar komnar tvær frúr frá
Vottum Jehóva og vilja ræða við mig
um trúmál. En ég held að það hafi
endað svo að þær hafi farið hálfgrát-
andi út. Ég þuldi yfir þeim þriðju
Mósebók og Esekíel spámann og lét
þær aldrei komast að. Þær spurðu
hvaða atvinnu ég stundaði og þegar ég
sagði þeim það sögðu þær að það gæti
ekki verið. „Nú, haldið þið að sjó-
menn séu ekki kristnir menn eins og
aðrir?“ segi ég. Ekki man ég hvort þær
luku úr kaffibollunum sem ég færði
þeim.
En nú í seinni tíð eru ævisögur mitt
uppáhaldslesefni. Ef ég á að nefna
einhverja uppáhaldsbók mína þá eru
það „Utnesjamenn“ eftir Jón
Thorarensen. Ég er að lesa hana í
þriðja sinn, enda fjallar hún um fólk
og umhverfi sem ég þekki svo vel. Þó
hef ég lesið eina bók oftar: Þegar ég
var í siglingum á stríðsárunum var þar
til hefti af Basil fursta og í því var ég að
grauta allan tímann. Á endanum var
heftið víst aðeins tætlur einar - og
skyldi engan furða!
Að lokum má nefna að ég fer enn
stöku sinnum suður í Voga og fer „út í
þarann“ með mági mínum, en hann á
fjögurra manna skektu. Við rennum
færi og tekst oftast að fá nokkrar ýsur
í soðið. Þá fer ég með honum á
grásleppu á vorin, því alltaf er gaman
að finna sjávarlyktina að nýju.
Atli Magmísson
'SJ(J MAN N ADAGSBLAÐIÐ
47