Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 84

hann dvaldi á sjúkrahúsi. Mig setd
hljóðan og minningar frá liðinni tíð
fóru að hrannast upp í huga mínum.
Þar var af nógu að taka. Skömmu eftir
að ég hóf störf hjá SVFÍ seint á árinu
1964 lágu leiðir okkar saman og
leyndi sér ekki hinn eldlegi áhugi hans
á slysavarna- og björgunarmálum.
Þarna var hinn sívakandi áhugamaður
og sjálfboðaliði að einhverri sýslan
fyrir sjóflokk björgunarsveitar Ingólfs.
Er fram liðu stundir og árunum fjölg-
aði í samskiptum okkar áttu þau
kynni eftir að styrkjast enn meir og þá
sérstaklega á þeim árum sem við
urðum nánir samstarfsmenn. Þar bar
engan skugga á og get ég fullyrt að í
millum okkar ríkti drengskapur og
gagnkvæmt traust.
* * *
Það voru margar ánægjustundir sem
ég átti með Asgrími við stýrið á björg-
unarbátunum þegar siglt var inn um
Sund og út fyrir eyjar. Þar var hann á
heimavelli og enginn þekkti þar betur
vandfarnar leiðir og glögg kennileiti
en hann. Þessum fróðleik miðlaði
hann á sinn sérstaka hátt til „strákanna
sinna í sjóflokknum,“ en þeirra var
framtíðin og þetta þurftu þeir að
kunna.
Eins og fyrr er frá greint ólst Ásgrímur
upp í Viðey þegar umsvif útgerðar
stóðu þar með mestum blóma. Eitt af
þeim ábyrgðarstörfum sem föður hans
voru falin var að ferja fólk milli lands
og eyja. Ferjumannsstarfið mun
snemma hafa fallið í hlut sonarins og
farnaðist honum vel í því, jafnvel
barnungum að árum. Þessi tími var
honum kær og Köllunarklettur og
Skarfaklettur voru honum helg kenni-
leiti. Það var á þessum vettvangi, í
þessu umhverfi, sem hann mótaðist og
hugur hans stefndi til að gera að lífs-
starfi.
* * *
Oryggismál sjómanna voru Ásgrími
hugleikin, bæði bókleg fræðsla og
verkleg þjálfun. Það var því lang-
þráður draumur sem varð að veruleika
þegar Slysavarnaskóli sjómanna tók til
starfa 1985 um borð í Sæbjörgu, áður
varðskipinu Þór. Flann var þá hættur
störfum hjá SVFI, en fylgdist grannt
með framvindu þeirra mála og lagði
þeim málstað gott lið hvenær sem
hann gat því við komið.
Björgunarbáturinn Henry A.
Hálfdansson hafði ákveðnu hlutverki
að gegna við verklega þjálfun nem-
enda á ytri höfinni er varðaði sérstak-
lega gúmmíbjörgunarbáta, flotbún-
inga og björgun með þyrlu. Þar var
Ásgrímur við stjórnvölinn og miðlaði
nemendum skólans af þekkingu og
víðsýni. Og þegar þurfti skipstjóra til
afleysinga í sumarferðum Sæbjargar til
hinna ýmsu sjávarþorpa var Ásgrímur
ávallt reiðubúinn og var haft orð á
hversu vel honum fór úr hendi skip-
stjórn og stjórntök öll, þótt þröngt
svið væri til athafna á sumum höfnum
og aldrei var kvartað yfir vöntun á
bógskrúfu né vélarorku.
* * *
I minningunni lýsir skært lítið ævin-
týri sem tengist Sæbjörgu tvo sumar-
mánuði 1986. Þá tókst samstarf við
Reykjavíkurborg um viðhaldsvinnu
unglinga úr Vinnuskóla borgarinnar
um borð í skipinu, en í staðinn fengju
starfshóparnir fræðslu um slysavarnir
og leiðbeiningar á ýmsum sviðum
verklegrar sjóvinnu. Þótt Ásgrímur
væri hættur störfum þótti ráðamönn-
um SVFI einsýnt að fela honum að
vera þar í forsvari. I upphafi hverrar
vinnuviku var grunnurinn lagður að
starfinu er unglingarnir mættu í
kennslusalinn í „káetustíl.“ Á lokadegi
hverrar vinnuviku var farið með
hópinn á B.b. Gísla J. Johnsen út fyrir
eyjar og rennt fyrir fisk. En áður en
haldið var til Reykjavíkur var auðvitað
siglt að landi í Viðey, gengið þar um
og saga staðarins rakin, og loksins
snætt nesti á rústum æskustöðvanna
og hinum ungu borgurum sagðaj
sögur úr lífi og starfi eyjarskeggja- I
Árbók SVFÍ 1987 rifjar Ásgrímur upP
þessa sæludaga í góðri frásögn, þvl
honum var einkar lagið að tjá sig baeð1
í rituðu og töluðu máli, og lýkur hann
frásögninni á þessum fleygu orðurU'
„Mér er efst í huga þakklæti en þó uifl
fram allt minningin um unglinga113
sem glöddu mitt gamla hjarta
færðu mér endurnýjaða trú á æskuiU'
og lífið.“
Á haustdögum 1988 flaug sú frétt að
SVFÍ stæði í viðræðum við systut'
félagið í Englandi um að fá þaðaf>
keyptan stóran og fullkominn björg'
unarbát. Það kom mér ekki á óvaú
þegar fyrrverandi samstarfsmaðu1
minn kom í heimsókn til að lelta
frétta og spyrjast fyrir um hvort sat1
væri. Mér var auðvitað einkar ljúft að
leiða hann í allan sannleika um bát og
búnað og vissi gjörla að ekki þyr^1
lengi að brýna áhuga hans fyrir fraU1'
gangi þessa máls. „Þú siglir bátnuu1
heim ef af kaupunum verður,“ vflI
áheit sem við var staðið. Þótti hka
' ð
öllum sem til þekktu fara vel á þvt 3
hin „aldna kempa“ yrði þar við stjorO'
völinn. Á annan dag páska 19^
lagðist B.b. Henrý A. Hálfdansson við
SVFÍ húsið á Grandagarði og var ve
fagnað. Okkur, sem vorum í áhöfn fl
heimsiglingunni, mun seint úr min111
líða sú ferð. Með komu þessa báts vflt
margra ára draumsýn orðin að ver11
leika með öllum þeim fjölþs11^1
möguleikum sem hún hafði uppa fl,
bjóða. Og aftur verður Árbók S' r
1990 á vegi mínum, þar sem er 3
finna ritsmíð eftir Ásgrím: „FíaJl11
sannaði strax gildi sitt,“ þar sem ha1111
flettir skipsdagbókinni og reko1
atburðarásina. Ekki aðeins ho
lesning, heldur og ströng áminn111?
um að halda vöku sinni á þessu111
vettvangi.
* * *
84
SJÓMANNADAGSBLAg^