Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 94

varð ég fyrir því að missa mann né
meiddust menn alvarlega um borð hjá
mér.
Stundum verður mér hugsað til ungu
skipstjóranna og þeirrar tækni sem
þeir hafa miðað við okkur hér áður.
Þegar ég byrjaði var ekki um aðrar
dýptarmælingar að ræða en lóðsökku,
svo kom þessi svonefndi neistamælir
og þá mælar sem teiknuðu botninn á
pappírsrúllu. Það þótti nú mikil fram-
för — og loks kom radarinn.
Nei, ég mundi ekki leggja sjóinn fyrir
mig aftur væri ég ungur núna. Ég vildi
læra, en í þá daga var ekki um slíkt að
ræða. Þó átti ég margar góðar stundir
á hafinu, einkum þegar vel gekk.
Stöku menn sem ólust upp við sömu
aðstæður voru svo duglegir að þeir
brutust til mennta, eins og dr.
Matthías Jónasson bróðir minn sem
nam sálfærði og var prófessor hér við
háskólann. Hann hóf þó ekki nám fyrr
en 22ja ára og þá af litlum efnum.
Ég er kvæntur Aðalheiði Halldórs-
dóttur frá Hnífsdal og eigum við þrjú
börn: Halldór er kennari við
Iðnskólann, Bára er hjúkrunarfræð-
ingur og Guðríður er bókasafnS'
fræðingur.“
Hér með þökkum við Gísla Jónassyn*
fyrir spjallið og óskum þeim hjónum
fagurs ævikvölds, en þau búa nú 1
íbúðum aldraðra að Hvassaleiti 58.
Atli Magnússon■
DAGUR A GRÆNLANDI
1953
Eftir Gísla Jónasson skipstjóra
Við skulum hverfa afiur til ársins
1953, en ég var pá skipstjóri á tog-
aranum Marz frá Reykjavík, og
vorum við staddir ásamt fleiri tog-
urum, bizði íslenskum og erlendum, á
svonefndum Fyllubanka vestan við
Grænland. Þarna varþá mikiðfiskirí
ogfiskuðu íslensku togararnir í salt og
var fiskinum landað í Esbjerg í
Danmörku að loknum túr eða
veiðiferð.
Þegar peir atburðir gerðust sem hér
segir frá vorum við langt komnir með
að fylla skipið, en vorum orðnir salt-
lausir. Salt gátum við fengið í
Færeyingahöfn á Grænlandi og var
því ákveðið að fzra pangað og vera
par á vinnutíma daginn eftir.
En um nóttina pegar við vorum á leið
til Færeyingahafnar kallaði Reykja-
víkurradíó okkur upp með samtal við
Jón Axel Pétursson sem pá var
framkvæmdastjóri B.U.R. Sagði
hann mér pá að togarinn Þorkell
Máni hefði farið til Færeyingahafhar
daginn áður og lagt par í land
slasaðan mann. Bað hann mig að
athuga um liðan hans og aðstoða
hann efhægt væri.
Við vorum í Færeyingahöfn á tilsett-
um tíma og eflir að hafa haft tal af
umboðsmanni íslensku togaranna á
staðnum og fengið pá fyrirgreiðslu
sem við purfium fyrir skipið, fórum
við í land, loftskeytamaðurinn og ég.
Loftskeytamaðurinn var Gunnar
Símonarson, gætinn og góður dreng-
ur. Við héldum upp á sjúkraskýli sem
parna var og spurðum eftir pessum
manni sem slasast hafði. Var okkur
vísað inn á jjögurra manna stofú,
allpokkalega að sjá. Þar lá maðurinn
og bar sig mjög illa, enda mikið
slasaður og pá aðallega á hendi og
hajði ekki tekist að stóðva blæðingu
úr henni, enda umbúðir blautar af
blóði.
Eflir að hafa talað við hann um
stund reyndum við að hafz tal af
lækninum, en pá var okkur tjáð að
hann hefði fizrið á skyttirí með
hjúkrunarkonuna með sér inn á jjórð
sem gengur inn frá höfninni nokkuð
inn í landið. Konan sem við töluðum
við parna á sjúkraskýlinu og var
trúlega einhver aðstoðarmanneskja
parna, virtist hafa áhyggjur af líðan
þessa sjúklings og taldi blæðinguna
hafa aukist efiir að læknirinn fór.
Við fórum pá um borð aftur og sett-
um á flot annan Ufbátinn sem var
með vél og hann síðan mannaður
jyrsta stýrimanni og nokkrum háset-
um — og hafin leit að lækninum og
hjúkrunarkonunni. Það tók pó
nokkurn tíma að finna þau, pví að
sjálfsögðu höfðu pau farið vel í hvarf
frá mannabyggð. Læknirinn brá
skjótt viðpegar í hann náðist og sneri
strax heim á leið. Hann sagði okkur
að hann hejði átt í erfiðleikum með
að stöðva blæðinguna vegna tækja-
94
SJÓMANNADAGSBLAgjP