Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 97

^vintýrari sem nú er uppi. Þeir segja
að hann hafi verið vanur að láta í haf
a selfangaranum uppi við Alaska-
strönd þegar þokan var svo dimm að
algóður Guð, já, Hann einn, var þess
^egnugur að greina næsta mann.
^obinson - “Svipa Guðs„. Sá er
^aðurinn. Hann er með mér í þessu
bOanódæmi. Besta tækifæri sem á hans
^Jörur hefur rekið um dagana.“ Hann
l;>ut niður að eyra mér. „Mannætan?
Ja> þeir voru vanir að kalla hann það
^)'rir mörgum, mörgum árum. Manstu
s°guna? Þeir urðu skipreika á vestan-
verðri Stewart-eyju; alveg rétt; sjö
k°ntust í land og svo er að heyra sem
þeim hafi ekki komið sem best saman.
Urnir menn eru alltaf sífrandi og gera
Ser rellu út af öllu - hafa eltki rænu á að
tywgast við það sem þó er völ á - líta
elrki á málin eins og þau blasa við -
e*ns og þau blasa við, vinur minn! Og
U1 hvers ætli það leiði nema ófara og
vandræða? Vísast að þ eir fái högg á
^uusinn; og eiga það meira að segja
skilið. Þess háttar fuglar koma helst að
§agni dauðir. Sagt er að skipsbátur af
skipi hennar hátignar Wolferine hafi
kundið hann
kn
þar sem hann lá á
^jánum í þaranum, kviknakinn eins
°g daginn sem hann fæddist og söng-
andi eitthvert sálmalag; snjó ýrði úr
°rti. Hann beið þar til báturinn var
Uru árarlengd frá landi en spratt þá
LlPP og tók á rás. Þeir eltu hann fram
aftur um fjörugrjótið í heilan
r ukkutíma - eða þar til einn af mat-
r°sunum kastaði að honum steini sem
af u .
bendingu hæfði hann á bak við
Vrað svo hann féll í rot. Einsamall?
ltanlega. En það er með þessa sögu
e'Us og hina um selfangarana; Guð
^eit bve mikið er satt og hve mikið
°satt. Þeir á bátnum könnuðu
a^stæður ekki náið. Þeir vöfðu hann
IUu í stórfrakka og báru hann burt í
Suarhasti, því tekið var að dimma og
'eðurútlit slæmt. Á fimm mínútna
testi gall við skot frá skipinu til
merkis um þeir skyldu hraða sér um
borð. Að þrem vikum liðnum var
hann orðinn brattari en nokkru sinni.
Hann lét allt uppnámið sem varð
þegar í land kom ekkert á sig fá. Hann
bara steinhélt sér saman og lofaði fólki
að skvaldra að vild. Nógu slæmt var að
hafa misst skip sitt og allar eigur, þótt
hann leggði ekki eyru við öllum
ónefnunum sem á honum dundu.
Þetta er maður að mínu skapi.“ Hann
hóf upp handlegginn sem bendingu til
einhvers neðar í götunni. „Hann á dá-
litla peninga í handraðanum svo ég
varð að lofa honum að vera með mér í
þessu. Ég varð! Það hefði verið synd-
samlegt að fleygja slíkum happafundi
frá sér og sjálfur hafði ég rúið mig inn
að skyrtunni. Mér dauðgramdist að
verða að gera það. En ég gat litið á
málin eins þau blöstu við, og fyrst ég
varð að fá mér einhvern að félaga, þá
gat ég - held ég - engan kosið mér betri
en Robinson. Ég skildi hann eftir við
morgunverðarborðið á hótelinu
meðan ég skrapp í réttinn að hlusta á
dómsuppkvaðninguna, því ég hef
fengið þá hugmynd... Hah! Góðan
daginn, Robinson skipstjóri... þetta er
vinur minn, Robinson skipstjóri."
Grindhoraður öldungur, sem riðaði af
elli, í hvítum hitabeltisklæðnaði og
með grænbryddan sólhatt á höfði
kom nú að heilsa upp á okkur eftir að
hafa stjáklað veiklulegum skrefum yfir
götuna. Nú stóð hann hér og lukti
báðum lúkum um hnúðinn á regnhlíf
sem hann studdist við. Rytjulegt, hvítt
skegg með beingulum rákum hékk
niður yfir bringuna allt að mitti. Hann
deplaði hrukkóttum augnlokunum
framan í mig og vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið. „Gaman að sjá þig, gaman
að sjá þig!“ tísti hann alúðlega og
tvísté. „Hann heyrir dálítið illa“ hvísl-
aði Chester laumulega að mér.
„Dragnaðist þú með hann rúmar sex
þúsund mílur til þess eins að kaupa
ódýran gufudall?“ spurði ég. „Ég hefði
tekið hann með mér tvívegis í
kringum hnöttinn um leið og ég leit
hann augum“ sagði Chester af hjart-
ans sannfæringu. „Við munum sjá um
að útvega skipið, drengur minn. Er
það mín sök að hver einasti skipstjóri
og útgerðarmaður í Ástralíu og Asíu
reynist vera hreinn fáráðlingur? Einu
sinni ræddi ég í þrjár stundir við mann
í Auckland. „Sendu skip á staðinn“
sagði ég, „sendu skip á staðinn. Ég skal
gefa þér helminginn af fyrsta
farminum, þú mátt eiga hann, færð
hann fyrir ekkert - aðeins til að
tryggja góða byrjun.“ En hverju held-
urðu að hann svari: „Ég gerði það ekki
þótt þetta væri eini staðurinn á jarðríki
sem hægt væri að láta skip sigla til.“
Éullkominn hálfbjáni, náttúrulega.
Sker, hafstraumar, ekkert akkerislægi,
aðeins berir hamraveggir að leggjast
að, ekkert tryggingafélag tæki áhætt-
una, kvaðst ekki sjá að hægt væri að
hlaða skipið á skemmri tíma en þrem
árum. Fífl! Ég kraup næstum á kné
fyrir framan hann. „En lítt’á málin
eins og þau blasa við“ segi ég. „Hvað
um einhver sker og hvirfilbylji. Lítt’á
þetta eins og það blasir við. Þarna er
gúanó sem eigendur sykurplantek-
ranna í Queensland berðust um -
tækju að berjast um strax uppi á
bryggjunum, skal ég segja þér...“ En
hvað fæst að gert þegar við eintóm fífl
er að eiga?... „Þú ert bara að gera að
gamni þínu, Chester" segir hann...
Gera að gamni mínu! Ég hefði getað
tárfellt. Spurðu hann Robinson skip-
stjóra hérna... Svo var annar útgerðar-
maður - feitur náungi í hvítu vesti í
Wellington, sem hélt að ég ætlaði að
plata sig á einn eða annan hátt. „Ég
veit ekki að hverslags asna þú leitar“
segir hann, „en ég á í önnum núna -
vertu sæll“ segir hann.
„Helst hefði ég viljað grípa hann
báðum höndum og fleygja honum út
um gluggann á hans eigin skrifstofu.
En það gerði ég ekki. Ég var jafnaðar-
^ÖMánnadagsblaðið
97