Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 98

geðið sjálft eins og meðhjálpari í
kirkju. „Hugleiddu þetta nú“ segi ég.
„Ég bið þig að hugleiða þetta. Ég lít
við hjá þér á morgun.“ Hann urraði
eitthvað í þá veru að hann yrði
„fjarverandi allan daginn.“ Þegar ég
var á leið niður stigann langaði mig
mest að berja höfðinu við vegginn af
einskærum vonbrigðum. Hann
Robinson skipstjóri hérna getur borið
vott um það. Mér fannst skelfilegt að
hugsa um allt þetta undursamlega efni
sem morknaði til einskis þarna í sól-
inni - efni sem léti sykurreyrinn bruna
upp mót himinhvolfmu. Orkuupp-
spretta Queenslands! Og í Brisbane,
en þangað fór ég til þess að reyna fyrir
mér í allra seinasta sinn, sæmdu þeir
mig nafnbótinni brjálæðingur. Hreinir
örvitar! Eini viti borni maðurinn sem
á vegi mínum varð var ekillinn sem ók
mér erinda minna. Mér leist svo á að
hann mætti muna sinn fífil fegri. Hah!
Robinson skipstjóri? Þú manst söguna
af kúskinum sem ég hitti í Brisbane -
þú manst eftir henni? Sá karl var
hreint ótrúlega glöggskyggn. Hann
skildi þetta til hlítar á augabragði. Það
var óblandinn unaður að spjalla við
hann. Eitt kvöldið, þegar ég hafði átt í
einhverjum djöfuls brösum með
útgerðarmennina daglangt, var ég í
svo slæmu skapi að ég sagði: „Nú verð
ég að drekka mig fullan. Komdu með;
ég verð að drekka mig fullan, því
annars missi ég vitið.“ „Ekki skal stan-
da á mér“ segir ekillinn, „drífum
okkur bara.“ Ekki veit ég hvað ég hefði
gert án hans. Hæ, Robinson skip-
stjóri!,,
Hann potaði fingri í síðuna á félaga
sínum.„He! he! he!“ hló sá forni, leit
annars hugar niður götuna og pírði
svo tortrygginn á mig dapurleg, myrk
augu...He! he! he!“... Hann studdist
enn þyngslalegar en áður fram á regn-
hlífina og tók að stara niður fyrir sig.
Ég þarf ekki að taka fram að ég hafði
gert ítrekaðar tilraunir til þess að
sleppa frá þeim, en Chester hafði
ónýtt þær allar með því einfaldlega að
grípa í boðunginn á frakkanum
mínum og halda mér föstum.
„Augnablik. Ég hef fengið hugboð.“
„Hvaða andsk... hugboð“ hraut upp
úr mér á endanum. „Ef þú heldur að
ég ætli í félag við þig...“ „Nei,nei,
drengur minn. Nú er það of seint,
hversu mjög sem þig hefði langað til
þess. Við erum búnir að útvega
gufuskipið.“ „Þetta er nú ekki annað
en svipur af gufuskipi“ sagði ég.
„Nógu gott til að byrja með - við
líðum ekki neitt yfirlætisþvaður hér.
Ekki satt, Robinson skipstjóri?“ „Nei!
nei! nei!“ krunkaði sá gamli án þess að
líta upp og riða hins ellihruma höfuðs
lýsti nú nær hamslausri einbeitni.
„Mér skilst að þú sért kunnugur þess-
um stráklingi“ sagði Chester og gerði
hreyfingu með höfðinu í þá átt sem
Jim hafði gengið, þótt hann væri nú
löngu horfinn. „Hann var að troða sig
út með þér á Malabar í gærkvöldi - eða
svo var mér sagt.“
Ég kvað það satt vera og eftir að hann
hafði látið þess getið að sjálfur hefði
hann síst á móti því að berast á og lifa
hátt, þótt því ver yrði hann að horfa í
hvern skilding þessa stundina (-
„aldrei of mikið í handraðanum vegna
framkvæmdanna! Ekki satt, Robinson
skipstjóri?“ -) þandi hann út brjóst-
kassann og strauk stríða kampana,
meðan sá nafntogaði Robinson, hóst-
andi og kjöltrandi við hliðina á
honum, kreisti handfangið á regn-
hlífinni fastar en nokkru sinni og
virtist að því kominn að síga hljóð-
laust saman í gamla beinahrúgu. „Sá
gamli á nefnilega alla peningana, þú
skilur“ hvíslaði Chester að mér í trún-
aði. „Ég hef reytt mig inn að skyrtunni
við að koma þessu bölvuðu fargani á
hreyfingu. En bíddu bara, bíddu bara.
Betri dagar eru í vændum“...
Skyndilega virtist hann verða stein-
hissa á þeim merkjum óþolinmæði
sem hann sá á mér. „Ó, hamingja°
sanna!“ hrópaði hann. „Ég er að seg)a
þér frá stórkostlegustu hugmynd allra
tíma og...“ „Ég hef mælt mér mót við
mann“ sagði ég bljúgur og biðjandt
„Hvað um það?“ spurði hann °8
undrunin var ósvikin; „láttu hann
bíða.“ „Það er einmitt það sem ég er
cc .
að gera“ ansaði ég; „væri ekki rétt a°
þú segðir mér hvað þú vilt?“ „Kaupa
tuttugu hótel eins og þetta þarna
rumdi hann niður í bringu sér; °§
hvern einasta spjátrung sem fær sér þar
inni líka - tuttugu sinnum.“ Hann lelt
upp og það var hikleysi í svipnum: „E§
vil fá þennan strákling.“ „Ég veit ekk1
við hvað þú átt“ sagði ég. „Hann er til
einskis nýtur, ekki satt?“ sagði Chestef
snúðugt. „Ég hef ekki hugmynd urtl
það“ andmælti ég. „Nú, þú sagðir mef
sjálfur að hann tæki þetta nærri ser
þráttaði Chester. „Jæja, að mínu matl
er piltungur sem... En hvað sem þvl
líður getur ekki mikið verið í ha1111
spunnið; en nú muntu skilja að ég er
að svipast um eftir manni, og ég ne
einmitt það að bjóða sem hentar
honum. Ég ætla að fá honum vinnu a
eyjunni minni.“ Hann kinkaði koll1
íbygginn á svip. „Ég ætla að srnala
saman fjörutíu negrum og flytja þa
þangað út - og það þótt ég verði að
ræna þeim. Einhverjir verða að safna
efninu saman. O! Ég mun búa vel a^
þeim: timburskýli, bárujárnsþak - cv
þekki mann í Hobart sem mun kína
mér það sem til þarf í sex mánuði- Ja’
það geri ég. Alveg gullsatt. En þá vanr
ar eitthvað undir vatnsbirgðirnar. E?
verð að bregða undir mig betri fa’r
inum og hafa uppi á einhverjum se111
treystir mér fyrir sex aflóga jarn
tönkum. Ég mun safna í þá regnvatn1’
sko? Hann verður látinn sjá um þa^'
Ég mun gera hann að æðsta
negranna. Ágætis hugmynd,
Hvernig líst þér á?“ „En stundu111
kemur ekki dropi úr lofti á Walp0^
skerjaklasanum árum saman,,, sagði e§
yfirmanu1
eða hvað'
98
SJÓMANNADAGSBLAgí^