Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Qupperneq 111

meðan ég færðist óðum dýpra á kaf.
Eg gerði mér ljóst að ég kynni að lenda
undir botninum á skipinu og ef til vill
í skipsskrúfunni, svo ég neytti nú allra
krafta til þess að krafla mig upp. Mér
hafði tekist að losa mig úr
stígvélunum og ef til vill var það því að
þakka og eins hinu að eitthvert loft
hefur verið undir sjóstakknum mínum
að það tókst. Mér skaut upp og
skipverjar á togaranum komu strax
auga á mig.“
Magnús lá á lestarlúgunni
»Ekki gekk áfallalaust að bjarga mér
Um borð. Þeir togaramenn höfðu náð
1 krókstjaka sem var mjög þungur og
þegar þeir voru að reyna að krækja í
mig tókst ekki betur til en svo að þeir
viðbeinsbrutu mig. Loks heppnaðist
þeim að krækja í hálsmálið á
stakknum og þannig var mér dröslað
um borð.
Fyrsti maðurinn sem ég kom auga á
var Gísli, en honum höfðu þeir getað
hjargað fyrstum, og nú kom ég auga á
Magnús sem lá á lestarlúgunni.
Eíáseta á togaranum tók nú að drífa að
°g enn fremur kom stýrimaðurinn
þarna og spurði hve margir við
Eefðum verið á bátnum. Þegar við
gatum sagt honum það hristi hann
aðeins höfuðið. Nú var farið með
°kkur aftur á og vorum við afklæddir
a fírplássinu, en þetta var gamall gufu-
togari, byggður 1937. Hann hét
Kingston Pearl og var frá Hull, 400
tonn að stærð og hafði verið endur-
byggð
ur að einhverju leyti.“
Rafn fannst aldrei
»Togaramenn gerðu allt sem þeir gátu
fytir okkur. Þeir reyndu að koma í
°kkur hita með öllum ráðum, báru
°kkur toddý og tróðu okkur í þurr föt
Sem þó voru öll svo lítil að við vorum
eins og strengdir kettir í þeim.
Togarinn leitaði hinna í þrjár klukku-
stundir og eftir klukkutíma fannst
Hörður, og var hann enn með belgina.
Við reyndum að koma lífi í hann og
reyndum áfram alveg þar til hann var
tekinn að stirðna. Það kom í Ijós við
læknisrannsókn að hann hafði verið
drukknaður þegar við fundum hann.
Rafn fannst aftur á móti aldrei, enda
voru skilyrði til leitar mjög slæm.“
Óljósar fréttir
„Togarinn reyndi að senda tilkynn-
ingu um slysið út í gegnum talstöðina,
en sú tilkynning var óljós og lengi vissi
enginn hverjir komist höfðu af og
hverjir ekki.
Það var ekki fyrr en samband náðist
við varðskip sem það tókst og biðu
menn því á Suðureyri milli vonar og
ótta efitir nánari fréttum. Til dæmis
frétti konan mín, Olga Guðmunds-
dóttir, það úti á götu hvernig farið
hefði, en vissi ekki um hvort ég væri
meðal þeirra sem björguðust. Ég hafði
kvænst í desember og við nýlega
eignast okkar fyrsta barn og það reyn-
di ég að það er satt sem sagt er að í lífs-
háska svífi liðin ævi fyrir hug-
skotssjónum manna, því einmitt þetta
leitaði sífellt á mig meðan ég barðist
fyrir lífinu í sjónum.
Kingston Pearl lá í þrjá daga á Isafirði
meðan sjópróf fóru fram og man ég að
skipstjórinn var mjög niðurbrotinn,
sem og okkar skipstjóri Gísli
Guðmundsson. Útgerð togarans mun
hafa þurft að greiða tveggja milljóna
króna tryggingu áður en togarinn fékk
að halda út að nýju og var það mikið
fé þá. Við skipbrotsmennirnir fengum
nokkrar bætur fyrir vertíðartap og
fleira, þótt langan tíma tæki að ná
þessu út.
Þau urðu endalok Kingston Pearl að
ári síðar á mjög svipuðum slóðum og
slysið varð, kom upp eldur í honum
og var hann dreginn alelda til ísa-
fjarðar. Þar var loks slökkt í honum,
en áhöfnin hafðist við í brúnni þar til
landi var náð.“
Aftur á sjó
„Þegar Súgfirðingur var farinn var
engan bát að hafa í hans stað og var ég
því í landi um hríð eða þar til ég réð
mig loks á mótorbátinn Ölduna með
þeim Guðmundi Magnússyni og Páli
Janusi.
Ég bjó á Súgandafirði á árunum 1948
til 1963 þegar ég fluttist til
Reykjavíkur og var ég stöðugt við sjó-
mennsku, síðast á hafrannsóknaskip-
inu Hafþóri, en þar byrjaði ég 1968 og
var þar í sjö ár. Súgandafjarðar og
Súgfirðinga minnist ég alltaf með
ánægju og kannske eftirsjá. Þar býr
gott fólk í fagurri byggð.,,
Atli Magnússon
ýJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
111