Eimreiðin - 01.10.1938, Blaðsíða 75

EllmEIÐIN
BROS
4H)
Unga, fölleita nunnan faldi alt í einu andlitiö í ermafelling-
l'num og titraði öll. Abbadísin tók um herðar henni, og með
Slnni ítölsku viðkvæmnishneigð tautaði hún hrærð: „Gráttu
ka> auminginn, gráttu þá.“ En alt af leyndist brosið undir geðs-
^raeringunni, og þó að dökka, þreklega nunnan bærði ekki á
Ser °g kreisti svartar perlur talnabandsins án þess að mæla
01 ð, hvarf þó brosið ekki af andliti hennar.
^fatthías gekk nú að rúminu, eins og hann vildi gæta að
'°rt dána konan hans hefði tekið eftir honuin. Hann var
kviðinn í bragði.
^felíu var svo falleg og átakanleg, þar sem hún lá þarna,
|lleð barnslegt og þráalegt andlitið stirðnað í sínum síðasta
11 aa og nefið ofurlítið oddhvast út i loftið, að brosið hvarf af
^Hdliti Matthíasar, og í staðinn kom sárasti sorgarsvipur. En
‘111,1 grét ekki, heldur starði og starði skilningslaust, en úr
’P hans mátti lesa æ ljósar og Ijósar meðvitund hans um það,
1,1 hetta píslarvætti yrði ekki umflúið.
Hún var svo falleg, svo barnsleg, svo greindarleg, svo þrá
SVo þreytt------svo dauð! Hann skildi það ekki.
au höfðu verið í hjónabandi saman i tíu ár. Hann hafði
kl Vei’ið gallalaus, — nei, langt frá því! En Ófelía hafði
. kl* Vlijað ráða. Hún hafði elskað hann, og hún hafði hleypt
s'g þráa, og hlaupið frá honum, og hún hafði ýmist orðið
öUrvær, spottað hann eða hlaupið upp með ofsa hvað eftir
‘n°að, 0g svo hafði hún hvað eftir annað komið til hans aftur.
U*^U en®ln hörn. En hann hafði alt af langað til að eign-
s hörn, hann var svo blíður i sér. Og það greip hann ákaft
^hnglyndi.
. ^11 niundi hún aldrei hverfa heim til hans aftur. Þetta var
v rettánda skiftið sem hún hafði hlaupið frá honum, og nú
ai hún farin fyrir fult og alt.
j, "n Var hún það þá? Á sömu stundinni sem hann hélt það,
n hann þó, að hún hnipti i hann eins og til að fá hann til
ekp10Sa ^ann skældi sig og hnyklaði brúnirnar. Hann vildi
' hrosa! Hann skaut breiðri, skegglausri hökunni út í loftið
seni ndl S*°ru tennui'nar, þegar hann leit niður á konuna dánu,
jj 1 'ar svo óendanlega falleg og heillandi. „Einu sinni ennþá!“
atln langaði til að segja það við hana, þetta sama sein mað-