Eimreiðin - 01.01.1940, Side 27

euireiðin
SKJÁLFANDAFLJÓT
13
og hverfast í dreyra gullinský.
Þá flæðir þú bakka og eyjar vfir
og engu þyrmir, sem lifir.
Frá iðgrænum högum á æskudögum
ég' undrandi barnsaugum fyrst þig sá,
sem járngráa móðu með jökulflóðum
og jakaburði á sundin blá.
Ég grét yfir afdrifum æðarhreiðra
og eyðingu grasfláka breiðra.
En sárin greru — og sáðlönd þín eru
sumargræn engi með blómastóð.
Og sól skein í heiði um bygðina breiða.
Á bökkunum þínum heit og rjóð
lokkfögur æska að leikum sínum,
hjá ljóðræna strengnum þínum.
Og árin liðu. Þinn elfarniður
fer enn um dalinn aö fjarðarströnd
sem vorblær mildur. En vegir skildu:
Þú vökvar og frjóvgar þín bæði lönd,
— ég fór að leita æfintýra
og öðlaðist reynslu dýra:
Úti í heimi mig ávalt dreymir,
elfan mín, sólstöfuð lognbárukvöld
á sandbakka þína hjá systruni mínum,
sóley og blástjörnu. — Töfravöld
vekja mitt æskulíf gleymt og grafið,
glitrandi tíbrá vafið.
Og áfram þú liðast í ljóskvikri iðu
frá lindum djúpum í Ægis fang,
úr risabygðum að röðulskygðum
Ránarfleti — um foldarvang.
Það er sem þú druknir í óminnisdjúpi,
eilífum dulið hjúpi.