Eimreiðin - 01.01.1940, Síða 59

eimreiðin
í HAMINGJULEIT
45
sumar og landið hans frjálst. En á næsta leiti framundan blik-
aði á höfuðborgina, á nesinu milli fjarðanna, þar sem stjórnin
sat, og allir merkustu menn landsins áttu heima. Þar var hver
dagurinn eins og sunnudagur og sunnudagarnir eins og jólin.
Þar gengu allir með hvítt um hálsinn, og tækifærin biðu mann-
anna á gyltum skóm.
Eirikur Karlsson, sem er tuttugu og sjö ára gamall og hefur
verið með annan fótinn í Reykjavík í nærri niu ár, lítur í kring
um sig og sendir spurningu út í myrkuryl kvöldsins. — Hvern-
ig hefur honum gengið gæfuleitin? Hvers hefur hann leitað.
og hvað hefur hann hrept? Og hvert er hans virkilega sjálf-
stæði? Og hann lítur á ný í kringum sig í myrkrinu, — á stól-
inn og borðið og á skápinn, þar sem fernir jafnslitnir fatnaðir
hanga á fornikluðum snögum. — Hann hafði einskis leitað
og hrept það. Hann átti þessi húsgögn að nafninu til og þessi
hálfslitnu klæði, sem veittu honum engu ríkari gleði en þau
einu lóþykku föt, er hann hafði kvatt í sína foreldra. Pen-
inga átti hann enga. Baktrygging hans og sparisjóður, þar sem
hinir harðunnu peningar voru geymdir, — voru þessi gljáandi
húsgögn og hið hversdagslega eyðslulíf, er skemtistaðir borgar-
innar höfðu að bjóða. Það var óneitanlega dálítið einkennilegt
þetta altsaman. Meðan hann var heima í Selási hafði hann
aldrei gert sér grein fyrir því, að hann þægi þak yfir höfuðið
af föður sínum. Það var of samgróið lífinu að vera undir þaki
°g hafa í sig og á, til þess að það hefði verið metið á þann
hátt, sem hann fann nú að sjálfsagt hefði verið. En hér fóru
flestir hans peningar í þetta eitt, sem hann hafði aldrei virt til
fjár i föðurhúsum. Á þessum kulsama tanga höfðu fyrstu ær-
verðin eyðst og flestir hans kringlóttu peningar siðan. Heima
fanst honum framtak sitt heft, og óþolinmóður sleit hann sig
á brott þaðan. Hvað hafði hann hlotið hér? Hafði hann reynt
haldgæði þeirra heilræða, er fylgdu honum úr föðurgarði,
eða voru þau fyrir bí? Foreldrar hans kendu honum, að það
væri óheiðarlegt að vilja fá nokkuð fyrir ekkert, — en það var
löngu fallið í fyrnsku. Og honum hafði verið það í blóð borið
að meta þá menn lítils, er heldur v i 1 d u lifa af annara náð
en eigin framtaki. En hvernig var honum nú farið? Vildi hann
hfa af eigin framtaki? Víst vildi hann það, —- en stjórnin var