Eimreiðin - 01.01.1940, Síða 75

eimreiðin
HVAR ER STÍNA?
61
að“ i finu húsi fyrr. En „verkasmá og sinnulaus", undan þeim
orðum svíður. Því að Stína veit, að henni eru ætluð ósann-
gjarnlega mörg verk, og þó leysir hún þau af hendi. Hver er
það, sem fer á fætur fyrir allar aldir á mþrgnana, kveikir upp
í miðstöðinni, þvær og bónar, burstar skó, hitar kaffi, sýður
hafragraut og kemur elztu krökkunum í skóla? Stína. Hver er
hað, sem eldar mat, þvær upp og fer í sendiferðir? Stína. Hver
er ]iað, sem stimpast við að halda óþekkum krökkum í skefjum,
svo að frúin geti sofið úr sér höfuðverkinn og séra Friðriks-
skamtana, og slakar til um fríin sín, þegar frúnni liggur á?
Stína. Og samt er hún höfð að skotspæni, þegar skapið er
slænit, og útflæmd við gesti.
Stina grætur hljótt og sárt. Aldrei hefði hún trúað því að
óreyndu, að það væri slík ánauð að vera vinriukona í fínu húsi.
Tár hennar þorna, lirosið gægist á ný fram í bláum augun-
um, æskan og léttlyndið sigra allar stundarsorgir. Hún opnar
eldhúsgluggann upp á gátt og svelgur útiloftið. Það er þeybitra,
á morgun hlánar. Ó, að hún væri komin heim og farin að
slóðadraga á túninu í Teigakoti.
>.Stína!“ kallar frúin og aftur hærra með þungri gremju yfir
a6 vera ekki svarað á augabragði: „Stína! Hvar er Stína?“
Stína borðar í eldhúsinu. Enginn lætur sér ant um að hún
hafi matfrið, heldur ekki, hvort hún hafi nokkurs neytt, þegar
góðnieti er á borðum og hver tægja, sem inn er borin, sleikist
uPp. Stundum fær frúin henni afganga, sem hún á að vinna
UPP, þvi að ekki tekur að bera þá inn aftur. Oftast er þetta
eitthvað, sem enginn vill, því að annars væru innansleikjurnar
margpantaðar. Stína er samvizkusöm og vön nýtni að heiman,
hún má ekki til þess vita, að matur fari til spillis og reynir
l)ví að gera afgöngunum full skil. Hún mundi þó smátt og
smátt hafa trénast upp á þessu hvumleiða skylduverki, ef
henni hefði ekki komið hjálp frá kunningja sínum. — Það er
flækingsköttur, sem skríður inn um srnugur á kjallaranum og
veiðir þar rottur. Eitt sinn, þegar hún fór niður í kjallarann,
Sa hún glytta í grænar glirnur í myrkrinu. Henni varð ekki
um sel og flýtti sér að bregða upp ljósi. Þá sá hún stóran,
hröndóttan kött með þjófaljós í rófunni, eins og kötturinn í