Eimreiðin - 01.01.1940, Síða 78

64
HVAR ER STÍNA?
eimheiðin
verri matarbiðill en Stóri-Kláus, því að hún leggur sér aðeins
ungann úr matnum til munns. Með taugaóstyrk horfir Stina
ó hana háma í sig kjöt og sósur, sem nota skyldi í kássur og
súpur og grauta, sem áttu að vera til uppfyllingar næstu kvöld-
máltíð. Maturinn er í hennar vörzlu, hún verður að standa skil
á hverjum ætum bita, en hún hefur ekki brjóst i sér til að spilla
matargleði Ásu.
Þegar unga frúin er mett, vippar hún sér upp á eldhúsborðið
og spjallar stundarkorn við Stínu.
„Við erum bara verzlunarskólakrakkar,“ segir hún um þau
hjónin. Þau vinna bæði í skrifstofu, kaupa sér miðdegisverð í
matsöluhúsi, en hafa málamat hjá sér. Það er þetta með mála-
matinn, sem vill lenda í handaskolum.
„Stundum, þegar við koinuin heim úr vinnunni, sársoltin,
er enginn matarbiti til. Það hefur þá óvart gleymst að draga
í búið og ekki um annað að gera en að fara út til að bjarga sér.“
Ása dregur nærri þvi ósýnilegan silkiklút upp úr handtösku
sinni og hnýtir á hann hnút, sem á að minna hana á að kaupa
brauð í bakaslagnum.
„Gillimann vill altaf að við borðum kjarnabrauð, en mér er
sannarlega ekki um það á meðan svona hart er í ári. Það er
svo mikið E-vítamín í kjarnabrauði.“
„E-vítamin!“ endurtekur Stína undrandi. Hún hefur aldrei
heyrt þess getið, að neinn sneyddi hjá vítamíni.
Þá hnippir hin vísdómsfulla borgarstúlka í þetta fáfróða
sveitabarn og segir hlæjandi: „Frjósemisvítamínið."
Hún kyssir Stínu á kinnina að skilnaði.
„Ég vona að þú fáir ekki bágt fyrir bitann. Góða, líttu öU
heim til okkar, þegar þú átt frí næst. En það er vissast að
hringja til mín í skrifstofuna áður, svo að ég eigi með kaffinu-
„Hvar er stóri vöðvabitinn, sem gekk af í morgun?“ spyr
frúin, þegar hún fer að flísa kjöt á kvöldverðarborðið.
„Stína, hefur þú étið „bóndadóttur með blæju“? Maninia
sagði að ég mætti eiga það, sem var eftir í glæru skálinni, en
nú er hún tóm.“
Óli er lögregluþjónn. Hann er með alstærstu mönnum í þesS'
um bæ, og þegar liann þrannnar eftir götunum gnæpur injog.