Eimreiðin - 01.10.1944, Qupperneq 43

eimreiðin
GRÁR LEIKUR
267
þessi þrá mundi fá algera fullnægingu. ---- Og — samt, bakvið
allt saman, skugginn af kvíðanum fyrir því, að allt væri þar með
Wð, tómleikanum og dapurleikanum, sem grípur mann á eftir.
Hlægilegur og liryggilegur tómleiki, sem gægist upp fyrir sjón-
deildarhring liugans, áður en sigurinn er fullkomlega unninn,
þegar endirinn er augljós.“ —
Ég horfði á æskuvin minn, Ivar Árnason, efnafræðing, þar sem
l>ann sat í djúpum stól, ekki alveg beint á móti mér, — það er
að segja, ég liorfði ekki beint á hann, gaf honum auga við og
ylð, á meðan hann talaði. Hann sneri andlitinu tmdan birtunni,
a milli okkar var lítið borð, á því stóð vínflaska með slatta af
sherry; hann hafði drukkið eitt glas strax, er hann kom inn, og
‘Ifeypt á öðru. Aldrei liafði ég séð hann drukkinn. — Stöku
6mnum kom hann til mín, og ég var alveg viss um, að honum
þótti vænt vun mig. Það hafði liann margoft sýnt inér á ýmsan
l*átt. Einkum þegar ég þurfti helzt með. Raunar aðeins þá. —
Aðeins þá. Því þótt hann kæmi til mín, þegar honum leið sjálf-
um illa, þá var það líklega aðeins sjálfselskan, sem knúði liann
lll þess. Sjálfsagt var hann aldrei í vafa um það, liversu vænt
Uler þólti um liann, — þrátt fyrir allt. — Og því þá ekki að
flýja til þess vinar, sem maður er viss um, að vill bera með manni
liyrðamar og létta raunimar, þegar í nauðir rekur? — Nei, þegar
eg sjálf lenti í raunum og sorgum, þá var enginn, sem með meiri
uákvæmni, alúð og liugulsemi stóð mér við hlið en Ivar Árnason,
lornvinur minn frá æskuárunum. Þá fann ég, að liann þekkti
Ullg — ótrúlega vel og vissi, hvað kom sér bezt. Það kom frá
l'jurtanu, sem liann gerði og það, sem kemur frá hjartanu, snertir
hjartað. — Það var ekkert fyrirferðarmikið eða áberandi, sem
hann gerði, — en það var stórkostlegt í einfeldni sinni og ein-
hfcgni, og það hjálpaði mér betur en nokkuð annað til þess að
retta við aftur og byrja nýtt líf eftir áfallið mikla, þegar ég
Ullssti mannin minn og bamið í sömu vikunni. — Síðan voru
Uu liðin átta ár, og við Ivar vorum bæði komin þó nokkur ár
yfir þrítugt. — Bæði vorum við vel stæð efnalega; maðurinn
luinn lét mér eftir miklar eignir og allstórt fyrirtæki, þar sem ég
gat sjálf unnið daglega mér til gagns og liugarléttis. — Og Ivari
l'afði, fyrir all-löngu tekizt að finna efni, sem notað var til
l*kninga og fullyrt var, að reyndist ágætlega. Hann var bæði