Eimreiðin - 01.10.1944, Síða 65

eimrbiðin
FÖLNUÐ BLÖÐ
289
fegursta aldursskeiði, munu, ef að líkum lætur, ekki verða talin
neitt stórfellt æviafrek í augum heimsins. En hversu oft eru
ekki dómar heimsins fallvaltir og í algeru ósamræmi við liið
sanna eðli hlutanna. Tíminn er afstætt liugtak, mannsævin einnig.
Vera, sem lifir aðeins örfá ár í mannheimum, lætur stundum
eftir sig djúptækari álirif en önriur, sem nær þar háum aldri.
Og þegar þessum örfáu árinn hefur verið varið til að hugsa
fagrar hugsanir, má þá ekki gera ráð fyrir því, að ávöxtur slíkrar
iðju verði ríkulegur þar, sem andlegu verðmætin skipta öllu máli?
Þjáningin er fáum aufúsugestur, sízt þeim, sem eru að hefja
göngu sína á blómaskeiði lífsins. Það virðist hart að sjá von-
irnar bregðast, framtíðaráætlanir allar hrynja, ástina, sem ætlað
var, að biði við dyrnar, leggja á flótta. Það er oftast tilgangslaust
að ætla að sýna þeim, sem fyrir slíku verða, fram á hið góða í
þessari örlagarás. En stundum er eins og harmkvælamennirnir
sjálfir öðlist þá innri sýn, sem þarf til að sjá hið góða í þjáning-
unni og sætta sig við hana, jafnvel fagna henni. Það er ekki
undrunarefni, að vita öldung, sem er saddur orðinn langra lífdaga,
fagna því að fá að deyja. En liversu dásamleg er ekki stundum
helfró æskumannsins. Það er eins og fjarræn, hálfbrostin augun
skynji einhversstaðar inni á ókunnum víðáttum uppfyllingu
allra þeirra glæstu óska og vona, sem liann ól með sér á skamm-
vinnri ævi sinni hér. Mér finnst sem hinn gamli bekkjarbróðir
hafi, er hann hvarf héðan, öðlazt þessa æðri sýn. Ég lield, að
hann, sem með saknaðartrega orti um ilm hinnar fölnandi rósar,
hafi fundið þann rósarilm aftur, margfalt áhrifaríkari en áður,
í þeim lieimi hinna mörgu lieima, sem hann var settur til að
starfa í að nýju. Sá „deyjandi ómur úr elskunnar liörpustreng“,
seni hvarf honum á stund þjáningarinnar, hefur aftur hljómað
uni sál hans, með sterkum nið og fyllt hina nýju tilveru lians
áður óþekktum unaði.
Blöðin, sem liann lét eftir sig, koma að líkindum aldrei öll
fyrir almenningssjónir. Hér hefur verið sögð saga þeirra, og þó
aðeins til hálfs. Sögu þeirra alla er ekki unnt að skrá nú. Það
verður þá fyrst unnt, er sýn gefur til fulls yfir þann ávöxt, sem
sáð var til á þessum fölnuðu blöðum lians, sem dó svo ungur,
en þó svo ástfanginn af lífinu, sem aldrei deyr. <
Sveinn SigurSsson.
19