Eimreiðin - 01.01.1946, Qupperneq 86

66
GISTING
EIMREIÐIN
og meðeigandi í einum f jórum togarafélögum. Ríkur og virðulegur.
Það er maður, sem ræður, þó liaiin komi ekki alltaf mikið upp
á yfirborðið. Ég er viss um að liann getur fengið livað sem hann
vill. Og liann verður bankastjóri Landsbankans, næst þegar ein-
hver karlanna deyr. Það máttu bölva þér upp á.
— Svo er nú Jóhannes Lárusson. Hann er prófessor.
— Já, sprenglærður og í afarmiklu áliti. Og líka séður. Það
var hetra en ekkert, sem liann fékk með konunni. Hann á nú
meirihlutann í prentsmiðjunni „Leirá“, og þeir gefa út dýrustu
gjafabækurnar. Hann veit livað hann syngur, Jóhannes.
— En Pétur Steinsson er dáinn.
— Hann og Sverrir Erlingsson. Annar úr lungnabólgu, hinn
úr tæringu. Pétur var alltaf bezta skinn. Hann var verkfræð-
ingur, eins og þú veizt. Var kominn í fasta stöðu hjá bænum.
Átti konu og tvö börn. Lifði sem sagt og dó skikkanlega. Sverrir
fór aftur illa. Manstu, hvað liann var gáfaður og livernig hann
söng? En liann fór á skrifstofu, og það varð einlivernveginn
ekkert úr honum. Hann var að vísu söngstjóri karlakórsins, en
liann gerði ekkert, maðurinn, sem vakti nokkra athygli — nema
þegar liann sagði brandara. Brandararnir lians fóru um allan
bæinn, eins og þeim væri útvarpað.
— Og svo veiktist hann og dó?
— Já, við bárum liann sex úr bekknum. Og þegar ég gekk
fram kirkjugólfið, datt mér allt í einu í hug það, sem Hannes
Björnsson liafði eftir honum, þegar Hannes liafði lieimsótt liann
á Vífilsstöðum, skönnnu áður en að Sverrir dó.
— Heldurðu að þú deyir nú, Sverrir, svona ungur? — spurði
Hannes.
— Já, og það er kannske eini brandarinn, sem ég kem til
með að liafa gaman af, — svaraði Sverrir. Maður veit það ekki,
en það er eins og að liann hafi beðið eitthvert skipsbrot.
Meðan á þessu samtali stóð, minnkaði nokkuð ört í glösum
þeirra félaganna, einkum Halldórs. Jóhann drakk líka í drjúguin
teygum, svo að roði var farinn að færast í kinnar lians.
— Við höfum sem sagt staðið okkur nokkuð, flestir, eða finnst
þér það ekki, lagsmaður? Þegar við verðum luttugu og finim
ára stúdentar, þá skulum við halda ærlegt knall. Þá keniur þu
að sjálfsögðu suður, þó að þú sjáist annars aldrei í bænum. Það