Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 37

EIMREIÐIN
KONAN Á STAKKSTÆÐINU
189
hlíðlegri augu og mildari andlitsdrætti. Honum var lítið um
skyggnigáfu mína gefið, taldi liana fjarstæðu eina, sem ég yrði
að vaxa yfir. Um þetta liafði hann aldrei talað við mig á meðan
við vorum ótrúlofuð, og hefði ég vitað um hug hans gagnvart
því atriði fyrri, þá hefðu kynni okkar orðið á annan veg. Ég vildi
Sjarnan gera lionum allt til geðs, sem ég gat, og hét honum að
l(:yna þessum ágalla mínum, ef mér væri það unnt. En liann var
ekki ánægður með það. Hann sagðist vilja banna mér að ala
lnig upp í ímyndun og fjarstæðu.
í*á var ég svo ómótuð, að í svipinn hélt ég, að mér yrði unnt
l,ð láta að óskum hans í þessu efni og að hann vildi mér vel.
En ég komst brátt að því, að öll viðleitni mín í þá átt að láta
;,ð þessari ósk Ólafs, var með öllu vonlaus. Skyggnigáfuna hafði
eg fengið í vöggugjöf, og hún var mér óviðráðanleg.
^ála tók sér smáhvíld, liúu fölnaði við, og mér fannst hún
J'jfa horfið frá mér til þessara endurminninga sinna. Ég undrað-
Ist mikið, að liún skyldi nokkurn tíma hafa kynnzt jafn heimskum
manni og þessi Ólafur lilaut að vera.
Ég hrökk upp við rödd Pálu, er liún sagði:
Fyrst í nóvember, eða nokkrum dögum fyrir átjánda af-
mælisdaginn minn, gekk ég út á götuna í þorpinu mínu. Mér
Var Imngt í liuga. Það leit ekki vel út með áform mitt. Daginn
áður hafði ég séð sýn, sem sannaði sig strax um kvöldið. Yíst var
•ner ráðafátt, og það greip mig löngun til að ganga út í góða
' eðrið og hitta Ólaf. Það var ekki að vita nema hann sæi að
ser, yrði ekki eins strangur í kröfum sínum með þetta, sem ég
Sat ekki ráðið við. Kannske hann yrði líka glaður, þegar ég kæmi,
J’é við hefðum ekki verið búin að gera ráð fyrir því að ganga út
1 kvöld.
Óiigsbirtan var horfin, tunglið var ennþá ekki farið að lýsa.
Kyrrðin var alger. Ég heyrði í litlu lækjunum uppi í fjallshlíð-
Ul 111, °g fótatak mitt bergmálaði í kyrrðinni, eins og margir væru
d gangi, og þó var ég ein. Það grípur mann stundum á lífsleið-
Unn, að maður furðar sig á ýmsu því, sem ætti að vera sjálfsagt
°g auðskilið. Þarna úti í góðviðrinu læsti sig um mig einhver
kvíði, mér fannst, að nú ætti ég að gera afrek frannni fyrir mörg-
Uln áhorfendum. Ég reyndi að 'hrinda þessari tilfinningu frá
niér. Ég var nú helzt líkleg til afrekanna!