Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 61

EIMREIÐIN
SÖGUR UM CHURCHILL
213
a 8®ri hélt áfram ræðu sinni, rólegur og virðulegur, en orð hans
voru hvöss og bitur sem stál.
Churchill er ekki sýnt um að livísla. Ef hann reynir að tala
1 lágum hljóðum við sessunauta sína á fremsta bekk, heyrist
hvíslið vanalega á næsta bekk fvrir aftan og á móti. Einn af,
þingmönnunum er ákaflega hár og grannur, svo að þegar hann
8tendur upp til að tala, er eins og hann rísi í lilykkjum. Einu
8111111 á stríðsárunum, er þessi þingmaður hlykkjaðist á fætur
til að tala, gaut Churchill á liann rannsakandi augum og hvíslaði
að sessunaut sínum: „Um livað ætlar nú þessi skröltandi beina-
hrúga að fara að ræða?“ Náttúrlega þurfti þetta að lieyrast
iengra en því var ætlað og alla leið til beinahrúgunnar sjálfrar,
Se™ V18t skrölti ennþá meir fyrir vikið. í annað skipti var einn
Uiðindapokum þingsins að halda ræðu, sem aldrei ætlaði að
taka enda. Einn af þingmönnunum, sem heyrði mjög illa, lagði
' hlustir eftir beztu getu til þess að missa ekki af nokkru orði
* hinni löngu og leiðinlegu ræðu. Þá sagði Churchill: „Líttu á
Pennan heyrnarsljóa náunga! Hann hefur ekki vit á að færa sér
1 »yt það hagræði, sem forsjónin hefur veitt lionum umfram aðra
menn!“
Eftirminnilegasta innskot Churchills var það, er hann tautaði,
u,n leið og hann settist eftir sína frægu ræðu í þinginu, þegar
England var liættast komið og hann lýsti því yfir, að Bretar
lnyndu berjast á höfunum og í lofti, á ströndunum og land-
i-ongustöðvunum og á sjálfum strætunum, unz sigur fengist. Allir
Ur®n gripnir af alvöru og hátíðleik þessarar sögulegu stundar, er
diurchill flutti sína miklu ræðu, sem fyllti alla eldmóði. En
fietmngin, sem hann tautaði til sessunauta sinna, um leið og hann
8,leri sér við til að setjast, var livorttveggja í senn: dapurleg og
‘1 nmzk. Lokaorð ræðu hans féllu eins og hamarshögg á hrifnum
Pingheimi:
«Við skulum berjast ...“.
”Vi3 skulum berjast .. .“.
”Við skulum berjast ...“.
Og svo kom lágt taut, urn leið og liann lét fallast niður í sæti
„Þó að guð einn viti, með hverju við eigum að berjast“.
n þau orð hevrðu ekki aðrir en þeir, sem sátu allra næstir
honum.