Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 69

eimreiðin
ÞEGAR ÞURRKURINN KOM
221
Halldóra hlær hlakkandi hlátri.
Halldór fer lijá sér.
En or3 hxísbóndans eru lögmál engu síður en löggjöfin frá
Sínaífjalli.
Halldóra er háttuð í tjaldinu. Halldór liggur á liliðinni úti í
tnoa og dengir ljáinn sinn. Hugur lians er í uppnámi, andvörp
Eans berast út í blinda þokuna, sem gerir allt ferlega tröllaukið:
Puntstráið verður að óvætt, stunan að öskri.
”Halldóra! Halldóra! Skrambi ertu laglegur kvenmaður!“ Hall-
^ór hrekkur við. Hvaða lierjans hávaði er þetta? Hví er hann
a Ealla kærasta leyndarmál sálar sinnar út í sortann? Þar geta
'erið hlerandi eyru.
TCl
^ v*appan dansar, fellur ýmist á bakkann eða á harðan steðjann
anian við egg. Höndin, sem heldur lienni, er óvenju óstyrk í
kvöld!
, ^alldór hugsar, nokkrar ræpur úr hugrenningum hans klæðast
j °rð: Jlef veriÖ uppnæmur fyrir ástaratlotum kvenna,
j3g8i. En svo kemur þetta allt í einu, eins og skratti úr sauðar-
Eitlar andsvíti yndislega, en er þó um leið horngrýti sárt.
8 Eef ekki átt sjö daga sæla í sumar. Ástin er kvilli, — svekkir
llgu Sl"^ur en inflúenza og liettusótt“.
' -^a^úr EeHir komizt í tæri við tvær plágur og vitnar jafnan
P*r5 þegar þrælatök lífsins angra hann.
^ ” g hef gengið á nálum, mænt á hreyfingar hennar, gleypt
ert orð hennar; og bros hennar hafa brennt mig. •— -— Hver
bessa hraustlegu upphrópun kemur þögn, Halldór hefur
, ri ofan á þumalfingurinn; —- hann lieldur fingrinum uppi
lSer, rígskorðuðum milli svartra tannbrota, meðan sársaukinn
'U'fur út í moðvolgt munnvatnið.
ann heldur áfram að dengja. Þegar því er lokið, stendur hann
í "li6^3 ^ ^ætur' Hann er stirður og dofinn; það brakar og hrestur
uni liðamótum, hátt og ömurlega, eins og í gamalkú, sem
^ er af hás á vordegi.
alldór slær ljáinn í orfið, reiðir það um öxl og slangrar út -
1 8lægjuna.
....
jj.” g V1,'i barasta, að ég væri orðinn tuttugu árum yngri, lagsi.
8 yldi ég spjara mig. Þá skyldi — —•“.