Eimreiðin - 01.07.1949, Blaðsíða 70

222
ÞEGAR ÞURRKURINN KOM
eimreiðin
Halldór hrekkur við, fer í kuðung. Fyrir framan liann er fer-
líki að hefja sig til flugs með bægslagangi. Þegar að er gáð, þa
er það bara lítil lóa, sem dottið liefur á þúfu og hverfur með
léttu vængjablaki og einstæðingslegu kvaki út í þokufylluna.
Halldór rifjar efnisþráðinn upp, þar sem liann hamast við
sláttinn. Ljárinn danzar flugbeittur þúfu af þúfu, sópar stynjandi
stráum og Ijámúsum í múga.
„Ehe, ég er orðinn aldraður, hún er svo déskoti ung. Hví var
hún ekki svo sem tíu eða tuttugu árum eldri! Þá liefði liún,
fjandakornið, barasta ekki hryggbrotið mig, lagsi, ha!
En hún veit, að ég er ríkur“.
Hann leggur drjúga áherzlu á síðasta orðið, eignaframtalið
flýtur með fossandi mælsku af vörum lians. Hann er ekki að
skrifta fyrir skattanefndinni!
„Sextíu ær á kaupinu mínu, aðrar sextíu á fóðrum hjá Pétri
í Þúfum og rúmlega sextíu liausar á leigu hjá Páli í Skörðnm-
Ofan á allt þetta efnilegasti reiðhestur sveitarinnar: fraukan
hefur fengið hann lánaðan nokkrum sinnum, aldrei getað dásani-
að ágæti lians nógsamlega. Já, slíkur kjörgripur gerir eigandann
fimm eða jafnvel fimmtán árum yngri í augum Halldóru. Æth
ekki það, lagsi!
Og svo hefur liún, vænti ég, lieyrt ávæning um þúsundir mínai'
í Þjóðbankanum í Reykjavík, lií, lií, lií. Það liggur varla í láginm
þar suðurfrá. Ekki ættu krónurnar að fæla fiðrildið út í busk-
ann, lia! Við getum keypt góða jarðartorfu, búskapur okkar
ætti ekki að verða neitt liræmulegt hokur“.
Halldór stingur orfinu á endann, teygir borginmannlega m
bognu bakinu, spýtir á steinbrýnið og brýnir spíkina. Svo tekur
liann nýja brýnu.
„Ég held, lagsi, að henni lítist barasta vel á mig. Stúlkurnar
hafa oft strítt mér, sagt að nefið væri eins og goggur á páfagauk-
Fraukan hefur aldrei vanmetið það, borið í bætifláka fyrir nef-
skömmina, bent á ýms nefstór stórmenni: stjórnmálamenn °r
stjörnuglópa“.
Halldór sýgur upp í nefið með kampakátri velþóknun, en
loftstraumurinn veldur sviptivindum í völundarhúsi skilningar-
vitanna. Halldór fær ákafan hnerra, gráir gufustrókar gustast
með dómadags skarkala úr víðum nösum hans.