Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 79

eimreiðin
LEIKLISTIN
231
á gamla leikhúsinu, Iðnó, bæði
bvað snertir þægindi fyrir áhorf-
endur og vinnuskilyrði leikenda.
Með nokkrum breytingum á hús-
inu, getur Iðnó enn um langt skeið
verið fullboðlegt leikhús, en þær
breytingar eru vitaskuld á valdi
húseigenda en ekki Leikfélagsins.
Leikfélagið á miklar og verð-
mætar eignir í búningum, tjöldum,
handritum og öðrum munum, sem
bverju starfandi leikhúsi eru
nauðsynlegar. Þjóðleikhúsið, með
binu geysistóra leiksviði, getur
ekki hagnýtt sér þessar eignir
nema að litlu leyti, þó að svo
færi, að Leikfélagið yrði lagt nið-
nr. En Þjóðleikhúsið getur heldur
ekki tekið nema fáa eina af nú-
verandi leikendum Leikfélagsins í
fasta leikendatölu, og verður því
að gera ráð fyrir að þeir, sem
eftir sitja, muni freista þess að
hagnýta sér eignir félagsins með
tví að halda en um hríð uppi
leiksýningum í Iðnó. Slík starf-
semi mundi vafalaust hafa hin
beillavænlegustu áhrif á gang
leiklistarmálanna í þessum bæ,
fyrst og fremst með því að halda
nppi gamalli og æruverðugri sið-
venju, en líka mundi hún skapa
binu nýja leikhúsi við Hverfisgöt-
nna hæfilegt aðhald um listfengi.
Varla verða það lökustu menn
°g konur Leikfélagsins, sem halda
tryggð við félag sitt.
Ungir og tápmiklir leikendur úr
beykjavík stofnuðu til samtaka
sín á milli um leikfarir út um
byggðir landsins. „Sumargestir“
hófu sýningar á skemmtiþáttum
á Suðurlandi, en „Sex í bíl“ sýndu
Candidu eftir Bernard Shaw í
Borgarnesi og síðan víða um
Norður- og Austurland. Þessir
tveir leikflokkar hafa ekki sýnt
í Reykjavík eða í nágrenninu, svo
að ekki verður hér dæmt um sýn-
ingar þeirra, en framtakssemi
þeirra er lofsverð og verðskuldar
athygli allra leikunnenda. Ef til
vill hefur unga fólkið einmitt ráð-
ið fram úr gömlu spurningunni,
sem staðið hefur leiklistinni hér
fyrir þrifum, hvernig leikendur
gætu gert sér list sína að aðalat-
vinnugrein. Poestion gamli spáði
því um aldamótin síðustu, að þá
fyrst yrði um atvinnuleikara að
ræða á íslandi, er samgöngur
væru komnar í svo gott horf, að
leikflokkar gætu farið víða um
land og sýnt leikrit sín í sam-
komuhúsum bæja og sveita.
„Svífur að hausti“ er heitið á
skemmtiatriðum „Bláu stjörnunn-
ar“ að þessu sinni. Skemmtiskráin
á helzt til lítið skylt við leiklist,
þó að Alfred Andrésson og Har-
aldur Á. Sigurðsson geri sitt til
að minna á ágæta hæfileika sína
á því sviði. Söngur og persónu-
leg framkoma Þuríðar Pálsdóttur
var athyglisvert, en af hinum
erlendu gestum bar fjölleikamað-
urinn Bert Wright af, svo að ekki
varð til jafnað.
L. S.