Eimreiðin - 01.05.1964, Page 44

132,
EIMREIÐIN
Djúpl. i jörðu
dreyri skógarins
dunar einrœmum nið,
en tjarnir móka og ómur er enginn
yfirborð skógarins við.
Um pögn biður pögnin
og rökkur rökkrið
og rósemin kalda um dýpri frið.
Og konan, sem kemur i skóginn,
Hún krýjmr hljóðlát og ein.
Hún á skóginn.
Hennar er sorgin.
Hrunin er borgin.
Sólin sigin er skein.
— Mörg eru mein. . ..
Gangstéttarblóm
Þau vaxa úr mold á milli steina
Mölin hrjúfa blöðin sœrir.
Skugginn kaldi fölva færir.
— Fátt, sem endurnœrir.
Brotin og af börnum slitin,
fótumtroðin, fyrirlitin,
bitin.
Hér skal lifað oki undir.
Enginn ræður, hvar hann fæðist.
Þráin leitar langar stundir
fram á grænar grundir.
Harðir sólar kreista og kremja,
kraminn leggur vægðar biður.
— Enginn heyrir — aldrei friður.