Eimreiðin - 01.05.1964, Blaðsíða 51

EIMREIÐIN
139
titilinn hafði hann að hætti fyrri
tiðar skálda falið nafn sitt, enda
tttun titillinn fyrst og fremst eiga
v‘ð sjálfan liann. Þessi ljóð voru
avöxtur undangenginna ára, er
itann hafði flakkað um án heim-
kynnis, oft umluktur myrkri líkt
°g leðurblakan.
Árið 1930 birtist fyrsta verk hans
1 óbundnu máli, söguleg skáldsaga
ifá Róm á keisaratímanum, er
hann nefndi Sandalmagernes gade.
Með þeirri bók hafði hann tryggt
■ser öruggt sæti á skáldabekknum.
°g nú rak hver Ijóðabókin aðra:
hn drift vers (1933), Til en dronn-
ing (1935), Stykgods (1940). Á síð-
Ustu árum sneri hann sér að smá-
sagnagerð. Á því listformi náði
hann slíku valdi, að honum hefur
verið líkt við meistarann Blicher.
hin af smásögum Nis Petersen, er
gerist á Færeyjum, Jarteiknin i
Kosá, er nú talin meðal sígildra,
clanskra smásagna.
A námsárum sínum í Nakskov
liafði Nis Petersen eignast þann
förunaut, er reyndist honum fylgi-
samur æ síðan, en það var Bakkus.
Sú vegferð varð löng og ströng, og
öllu oftar var það förunauturinn,
er réð dagleið og áfangastað. Hver
var orsök slíkrar undanlátssemi af
uálfu manns, sem hlotið hafði náð-
argáfu að vöggugjöf, en var þar að
auki flestum mönnum auðugri af
heilbrigðri skynsemi? Var orsökin
su, eins og einn ritskýrandi getur
til, að hann hafði hafnað guðum
íeðra sinna? Eða undi hann ekki
Venjulegum geðhrifum? Þessu mun
Uaumast verða svarað. Hitt er stað-
reynd, að þetta glæsilega skáld, sem
rúmlega þrítugur hafði sigrað þjóð
sína, missti fótfestuna, þegar frægð
og velgengni blasti við honum. I
fátækt og auðnideysi haíði andi
hans skírzt, en meðbyrinn þoldi
liann ekki. Hann sökkti sér niður
í taumlaust svall og óreglu og var
livað eftir annað lagður inn á
taugahæli. Sökum drykkjuskapar
varð hann einnig viðskila við fyrri
konu sína, Ellen Malberg. — Síð-
ustu æviárin átti Nis Petersen
heima í litlu þorpi á Jótlandi
ásamt síðari konu sinni, Anne
Elisabeth Staggemeyer, og þar and-
aðist hann 9. marz 1943. Bana-
mein hans var krabbamein í lifr-
inni.
í hópi danskra skálda á fyrra
helmingi þessarar aldar ber Nis
Petersen hátt. Hann er sérstæður
— einstæður — líkt og fjallið, sem
Klettafjallaskáldið kveður um. Oft
næddi svalt um hann á lífsleiðinni.
Hann átti sér að vísu sterka aðdá-
endur, en þeir menn fyrirfundust
einnig, er vildu naumast viður-
kenna liann í tölu skálda sakir
lifnaðarhátta lians og vafasamrar
meðferðar á danskri tungu. En
þessi maður orti ljóð, sem munu
lifa. í þeim birtist skap hans, ríkt,
óstýrilátt, sem býður harðneskju
lífsins byrginn, en hlýnar við bros
smábarnanna.
Stíll Nis Petersen einkennist af
líkingum hans, frumlegum, hnyttn-
um, stundum allt að því grófum,
þær missa aldrei marks. Hann víl-
aði ekki fyrir sér að grípa til orða
og orðasambanda, sem áður höfðu
vart komizt í kynni við prentsvert-