Eimreiðin - 01.05.1964, Síða 52

HO
EIMREIÐIN
una. Ljóð hans eru myndræn,
stuðla gætir víða, hrynjandin
stundum allt að því íslenzk. Yfir
verkum þessa farandsöngvara hvíl-
ir sérkennilegur karlmennskublær,
sem á engan annan minnir.
Vagabond — flakkari var Nis
Petersen oft nefndur. En flakkar-
inn var eigi að síður glæsimenni á
marga lund, gæddur persónutöfr-
um, sem orkuðu sterkt á menn —
og þó einkum konur, enda áttu
konur ríka aðild að örlögum hans
og sköpunarstarfi.
Á Viborgarárunum mætti Nis
Petersen tveimur konum, er báðar
höfðu mikil áhrif á líf hans og
skáldskap. Edith — eða Pipsen, eins
og hann nefndi hana löngum —
var gift kona, er kynni þeirra hóf-
ust. í fyrstu virðist samband þeirra
einvörðungu tengt skáldskap hans
og andlegum efnum. Hréf fóru
þeim á milli án þess fundum bæri
saman. Skáldið hafði eignazt konu
að vini og aðdáanda. Honum var
yndi að því að ráðfæra sig við hana.
í bréfunum til Edith birtist sania
hneigð og einkennt hafði Nis Pet-
ersen á blaðamennskuárum hans 1
Holbæk. Hann þráir að vera heims-
maðurinn, sveipaður Ijóma ævin-
týrisins, vílar ekki fyrir sér a®
skreyta sig með lánsfjöðrum. Eink-
um keniur þetta fram í frásögnuni
hans af ferðalögum sínum og kynn-
um af konum. Honurn hefur hér af
ritskýrendum verið líkt við Pétur
Gaut, enda virðast takmörkin mill1
óska hans og drauma og veruleik-
ans sjálfs oft næsta óglögg.
í kvæðinu Ebba Winsome lýsir
Nis Petersen fyrstu fundum þeirra
Edith. Hann kemur til mótsins hik-
andi, fullur efasemda, en hún heils
hugar. í upphafi kvæðisins líkir
hann óstýrilátu hjarta sínu við ak-
ur frjóvgaðan efa. Þá fyrst, er hann
sér liana hverfa brott með lestinni,
er efanum sem svipt burt, og þa
skynjar hann nálægð hennar sterk-
ar en þegar hann stóð augliti til
auglitis við hana:
Og tvivlen, som hamrer sit hárde for silde, for silde
... sá lidt, som en tpmmerstok spærrer et vandfald dets vej
— sá iidt kan det dæmpe de jublende, brusende hjerte,
som syngende véd, de var dig, det var dig, det var dig.
Kvæðið er einkennandi fyrir við-
liorf Nis Petersen til kvenna á
þessu skeiði ævinnar. „Distance-
brudgommen“ nefnir einn danskur
ritskýrandi hann.
Annar minnisvarði um kynni
þeirra Edith er liið fagra, torráða
kvæði Spillet. Þetta næturljóð fjall-
ar um örlögin, sem sífellt eru að
ráðast undir stjörnunum, um smæð
mannsins andspænis alheiminuiö
— máttarvöldunum:
Hör, s0de barns, hör tærninger, soni
ruller,
og 0jne tælles tyst i nattens grá.
Teg fatter kun dit hoved mod nUn
skulder,
og at vi er sá smá — sá myresmá.
í kvæðinu Tragedie, sem einrug
mun ort á þessu tímabili, kveður
við annan tón og dapurlegri: