Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 42

EIMREIÐIN
sjá sig um bekki hjá þeim. Svar hafði borist frá klaustrinu þegar í
stað: hinn úngi maður var velkominn. Hér hefst semsé sagan um
næstum óslitin afskifti mín af kaþólskum efnum um næstumþví
þriggja ára skeið, fyrst sem óreglulegur nemandi hjá benediktínum í
St. Maurice de Clervaux og víðar, síðar einsog fyr getur í London. í
júní 1923 var ég í klausturkirkjunni í Saint Maurice skírður sub
conditione (ef vera skyldi, að fyrri skírn mín lútersk væri ógild). Lúng-
inn úr þessum bjarta sumardegi fór í það að útreka af mér með for-
bænum og særíngum alla þá djöfla og andskota sem ég hafði verið
haldinn sem lúterstrúarmaður fram til þess dags. Þetta var mikið
guðsþakkaverk. Unaðslegur dagur.
Vefarann mikla frá Kasmír má telja hreinan ágóða af þeim heila-
brotum sem ég var fullur af á þessum árum. Svo ég standi við loforð
mitt við lesarann um að þyrma honum við ,,djúpsálarfræði“, slcal ég
aðeins lýsa því til viðbótar að þegar ég kom heim til íslands með bók-
ina auðnaðist mér ekki að finna neinn sem vildi prenta slíkt lesmál
og ég held segja megi að það hafi verið einróma álit hjá forleggjurum
að verra pródúkt væri vandfundið. Loks þegar mér hafði með harm-
kvælum tekist að koma út þessari vondu bók í Reykjavík, var þó einn
maður á landinu, Kristján Albertsson, sem sagði á prenti „Loksins
loksins" (undirskilið: að það kemur út alminleg bók hérna). Ég gaf
bókina út sjálfur fyrir eigin reikníng og leigði götustráka og sérvitr-
ínga til að selja hana í heftum við húsdyr fólks. Þetta framtak gaf svo
góða raun að ég fór til Ameríku fyrir ágóðann og dvaldist þar hátt á
þriðja ár.
íslenskur vinur minn vestra, sem að öðru leyti skemti sér við
músík og myndhöggvaralist þar í landi, varð svo heillaður af bókinni
að hann snaraði henni á ensku í rokhvelli; síðan tókum við til að
dreifa eintökum af þýðíngunni út og suður til frægra forleggjara í
Ameríku. Sem betur fer hleyptu þeir menn sér ekki útí þann voða að
gefa út bókina, svo hún kom aldrei fyrir augu heimspressunnar til
umsagnar. Afturámóti bárust mörg bréf frá útgefendum og þeirra
fyrirsvarsmönnum sem létu í ljós álit sitt eftir lestur handritsins.
Mart í bréflegum umsögnum forleggjara um óprentaða bók er at-
hyglisverðara en vant er að finna í ritdómum dagblaða um prentaða
bók. Ég sé eftir því að hafa ekki geymt þessi bréf í sérstöku albúmi.
Mín reynsla er sú að oft viti heimskir útgefendur af sagnaranda betur
en stálgáfaðir ritdómarar blaða, hver dugur er í bók. í ameríkuvist
minni lærði ég álíka mart um heiminn, kanski fleira, en ég hafði lært
218