Eimreiðin - 01.07.1975, Síða 43

EIMREIÐIN
í næstum jafnlaungum skiftum mínum við kaþólskuna. Vefarinn mikli
þokaðist tiltölulega fljótt útí períferíu áhugamála minna eftir að vestur
kom.
En eitt forleggjarabréf af mörgum um Vefarann hef ég aldrei þreyst
á að vitna í og endursegja; ég held ég kunni það næstum utanbókar,
amk eftir innihaldinu, enn þann dag í dag:
Þetta er allra laglegasta bók og ber vott um talent, sagði forleggjar-
inn sem var einna bestur í Ameríku þá; en hún er dálítið ósamstæð
í samsetníngu, svo mörgum lesanda mun veitast hörð raun að halda
þræðinum. Bókin fjallar í fyrsta lagi um íslendínga, þennan yndislega
þjóðflokk í fínu ávölu snjóhúsunum sínum þar sem þeir búa elskaðir
af öllum heiminum af því þeir fara aldrei í stríð við neinn; og kon-
urnar þeirra róa á stað í fallegu bátunum sínum, sem heita konubátar,
og geta ekki farið á hliðina hvurnin sem veltist, og þessar konur eru
meistarar í því að harpúnera heimsins stærsta fisk, hvalfiskinn, sem
þær draga síðan í land og sjóða úr honum lýsi með hjálp bænda sinna.
Aldrei mundu lesendur okkar þreytast á bók um þeirra ástabrall. Hins-
vegar liggur ekki í augum uppi hvurnin hægt er að blanda páfanura í
þetta. Páfinn er nú einsog þér vitið ýmsu vanur og verður nú ekki
aldeilis uppnæmur fyrir smámunum. Það er alt í lagi hjá honum. Við
hér í Ameríku höfum heilmikið af fólki sem trúir á páfann, og það er
besta fólk, það hefur alt sitt hjá sér. Ég er smeykur um að mart af
þessu góða fólki eigi erfitt með að botna í öllum þeim heilabrotum
útaf páfanum sem koma fyrir í bókinni yðar; þetta fólk þekkir eingin
slík heilabrot. Enda mun það ekki leysa málið þó þessi heilabrot séu
teingd við ástabrall í snjónum á Islandi. Ur þessari sérkennilegu en
ósamstæðu hugmynd yðar, skrifaði forleggjarinn, virðist mér að gera
tnætti tvær hugmyndir og útbúa tvær bækur: eina sem fjallar um
elsku íslendíngana okkar; og aðra um páfann. Þá hafið bér þarna tvær
ágætar bækur sína um hvort efni og ég mundi áreiðanlega vera hugs-
anlegur kaupunautur að báðum þeirra.
Það er alveg rétt, Vefarinn er tvöfaldur. Það er líka deginum Ijós-
ara að undirstaða Vefarans, ,,basinn“, er raunsæisskáldsaga með nokk-
urvegin eingilsaxnesku sniði, en ris hennar mynda sálarlýsingar manns
sem er hrjáður af lífskoðunarkreppu. Af lestri bókarinnar þóttust
ýmsir mega staðhæfa að þeir partar hennar sem eru skáldsaga að
formi til, og ef athugaðir eru séráparti, þá sést að þar er farið eftir
aðferð seim ég mundi að vísu ekki að öllu leyti fallast á núna, þó hún
219