Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 93

EIMREIÐIN
mættir. Komnir vel á undan mér. Skála
saman í friði áður en aðskotadýrið
sem ekki tókst að eyða kemur í hóp-
inn.
Ingólfur opnar fyrir mér. Ég tek
eftir að liann er dálítið sveittur á
enninu. Hann er orðinn slappari í
framan en ég hélt að hann væri. Hann
er mjög fölur, eiginlega gráleitur. Ilann
er í mjög fínni stöðu að áliti flestra.
Hann kynnir mig fyrir konunni sinni
sem ég ekki þekkti og leiðir mig svo
í stofu.
Þeir eru þrír, fjórir með Ingólfi.
Þeir sitja allir kringum mikið og stórt
palísandersófaborð, allir með stórt glas
í hendinni. Stefán situr í sófanum
ásamt Hannesi, þeir sitja sinn í hvor-
um enda sófans. í hægindastólnum við
endann á sófaborðinu situr Erlendur.
Ingólfur bendir mér að setjast í stól-
inn við hinn endann þannig að ég hef
Erlend beint á móti mér, Stefán til
hægri í sófanum, en stólarnir vinstra
megin við mig eru auðir. Ingólfur spyr
mig hvort ég vilji asna, ég jánka því,
hann réttir mér glas og sest svo við
hliðina á Erlendi þannig að stóllinn
næst mér vinstra megin er auður.
Skyldi hann hafa verið vanur að
sitja í honum, þegar hann var þarna?
Ég vil ekki spyrja þá að því. Ég
lyfti glasinu og skála við þá. Asninn
er góður.
Nóna sit ég á móti þeim, þessum
mönnum sem ég hafði hevrt ýmislegt
um--------af því þeir voru vinir hans,
mennirnir sem hann umgekkst mest
áður en ég kom til sögunnar. Þeir
virtust vera í vandræðum með það
sem þeir vildu segja svo ég levfi mér
að horfa á þá, skoða þá einn af öðr-
um því ég hafði lengi ekki haft tæki-
fei'i til að virða þá fyrir mér úr svona
lítilli fjarlægð.
Stefán, sem sititr við hliðina á mér
er unglingslegastur ennþá, kannski er
hann líka yngstur, ég veit það ekki,
það er bjart yfir honum, hann ei
sposkur á svipinn og það er meiri
bjarmi í augum hans en hinna. Hann
minnir mig á stórt barn sem er enn-
þá í stríðnisleik við heiminn.
Hannes er með fýlusvip. Hann er
leikari og fær mjög sjaldan góða dórna
fyrir list sína, hann er líka víxlgeng-
ur á mörkum kynjanna og drekkur
sig fullan að minnsta kosti einu sinni
í viku með ýmsum afleiðingum.
Erlendur sem situr á móti mér er
horaður og heldur óheilbrigður á svip-
inn. Ég held að hann sé orðinn maga-
veikur en hann drekkur sinn skammi
fyrir því. Hann er blaðamaður, ætl-
aði einu sinni að verða rithöfundur
og skrifa snjallar bækur. Hann lifir
enn á hæfileikunum sem hann var ekki
maður til að gera rneira úr. Hann
kann móðurmálið og á mjög létt með
að skrifa skýrt enda þótt titrandi hönd
haldi á pennanum. Hann mun hafa
verið góður maður til viðræðu urn
málið. Ég held að hann hafi einhvern
tíma skrifað ritgerð um byggingu Ólafs
sögu Tryggvasonar. Hann hlýtur þá að
hafa kunnað einhver skil á stíl Snorra
en það var kært umræðuefni.
Ingólfur, svampkenndur í framan og
glaseygður af brennivíni með slappa
bumbu undir fallljótri nylonskyrtunni,
var smekkmaðurinn víðlesni í þessum
hópi. Hann hafði lesið allar skáld-
sögur aldarinnar sem máli skiptu og
ýmislegt gott frá öðrum öldum og
hafði prófessorslegt vit á tækni, minn-
um og persónusköpun og gat ausið
erfiðislaust af nægtabrunni þekkingar
sinnar.
Og nú sat ég þarna með þeim og
þeir ætluðust til að ég segði þeim
lausn á gátunni sem þeim fannst þeir
vera búnir að glíma við nógu lengi.
269