Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 94

EIMREIÐIN
Mér fannst þessi þögn vera orðin
nokkuð löng og helsti óþægileg, þeir
voru allir farnir að stara á mig eins
og ég væri einhver furðufiskur sem
rekið hafði fyrir fætur grandalausra
manna á kvöldgöngu.
— Ef þið hafið ekkert við mig að
segja get ég alveg eins farið? Stefán
flissar eins og stelpa, sem strokið hef-
ur verið um huppinn. Erlendur lyftir
hendinni og bendir með sígarettunni
til áréttingar orðum sínum:
— I>ú veist af hverju við höfum
beðið þig um að koma hingað. Okkur
langar til að vita hvort þú getir ekki
sagt okkur hvað gerðist, hvers vegna
það gerðist og hvort það var allt rétt
sem sagt var.
Áður en ég svara lít ég yfir þá aft-
ur og á svipstundu sé ég það sem ég
hafði kannski alltaf vitað; það sem
skildi á milli hans og þessara manna
var að þeir voru smáir í andanum, þeir
voru allir of háðir sjálfum sér til þess
að geta þjáðst af því að vera þeir
sjálfir. Þeir sáu ekki langt út fvrir
garðinn. Og í rauninni var það að þeir
skyldu spyrja, þurfa að spyrja, næg
ástæða til að tala ekki við þá. Ef þeir
vissu ekki eftir allan þennan áralanga
samgang hvað hafði verið að gerast,
hvernig áttu þeir þá að skilja það nú,
allir hálffullir? Og hafandi mig til að
segja þeim það sem síst var þess um-
kominn að gera því skil í stuttu máli.
Ég komst að þeirri niðurstöðu, að það
besta væri að segja þeirn ekki neitt.
— Ég býst við, að ég hafi orðið
jafnundrandi og þið. Ég átti ekki von
á því, alls ekki.
Ingólfur virðist ekki gera sig ánægð-
an með þetta svar, mér sýnist það á
svipnum á honum. í andlitum hinna
gerist ekki neitt eins og þeim væri
alveg sama um þetta allt saman, að
minnsta kosti á þessu augnabliki.
— Var ekkert í hegðun hans dag-
ana á undan sem benti til þess sem
svo gerðist? Ekkert sem þér fannst
eftir á hafa bent til þess? spurði Ing-
ólfur.
— Nei, ég held ég geti fullyrt það
en ég sá hann heldur ekki svo oft.
— Oftar en við skýtur Stefán inn í.
— Ef ég á að segja alveg eins og
er þá fannst mér ekkert benda frek-
ar til þess seinustu dagana á undan
en flesta daga.
— Áttu við, að þú hafir búist við
því hvenær sem var strax eftir að þið
fóruð að umgangast aftur?
— Nei, kannski ekki strax, en eft-
ir að við vorum búnir að umgangasf
í nokkurn tíma, fannst mér ég geta
átt von á því hvenær sem var.
Mér sýndust þeir allir verða dálítið
undrandi á þessu.
— Og af hverju? spyr Ingólfur
mjög hátíðlega.
— Eiginlega ekki af neinu sérstöku
mér bara fannst það.
— Ég skil, segir Erlendur.
— Þér sem sagt fannst eins og
hann bæri það með sér að gera farið
hvenær sem væri ef ég skil þig rétt?
segir Ingólfur.
— Já, ég held ég geti játað því að
mér hafi fundist það, en bæði er það
að orðin segja ekki nákvæmlega það
sem maður finnur og svo líka hitt að
það sem mér fannst þarf ekki endi-
lega að hafa verið rétt.
— En þá yrðum við líka að viður-
kenna að við vissum ekki neitt, vær-
um engu nær, segir Hannes sem ég
vissi að hafði orð á sér fyrir skarp-
skyggni. Stefán flissar dálítið við þessa
athugasemd.
— Við skulum nú ekki segja það
segir Ingólfur, ég held við getum ver-
ið öruggir um að eitthvað sé hæft '
því sem hann segir.