Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 96

ÉIMREIÐIN
mér fannst þá, ég held samt að hún
sé mjög nálægt því. Pað sem ég sá
þá og skynjaði mjög djúpt án þess þó
að geta fært skynjunina yfir í orð,
varð greinilegra seinna. Ég held að
það hafi lítið sem ekkert bæst við.
Andlitið var gráleitt og það var yfir
því öllu einhver góðviljasvipur sem
við nánari athugun kom mér fyrir
sjónir eins og einhver vani eða vörn.
Það er best að láta þetta snúa út það
truflar hina minnst. Ekki af því góð-
viljinn í sjálfu sér væri falskur, ég
þóttist sannfærður um að svo væri
ekki. En það var svo mikið annað
sem vildi koma fram í andlitinu, svo
mikið á bak við þetta yfirborð góð-
viljans sem var jú hluti af manninum
sjálfum en samt ekki hann allur. Mér
sýndist eitthvað annað vera miklu
stærra. En hvað^ Ég sá að það var
þarna, ég skynjaði líka eitthvað, en
ég gat ekki áttað mig á því. Fram-
hluti andlitsins, munnurinn, nefið og
umgerð augnanna minntu kannski
mest á hann eins og hann hafði ver-
ið, en það sem var þar fyrir aftan,
kinnarnar, hakan og framhluti háls-
ins, var feitt skvap, gráleitt, feitt
skvap.
Við fengum okkur molakaffi. Strax
og kaffið var komið tók hann upp
sígarettupakka og bauð mér. Við
horfðum hvor á annan dálitla stund.
Pað er að segja, ég leit flóttalega til
hans nokkrum sinnum og skammaðist
mín með sjálfum mér fyrir að vera að
skoða þetta andlit og furða mig á
breytingunni sem hafði orðið á því.
Hann horfði ótruflaður á mig, jafn-
vel dálítið óskammfeilinn, held ég,
hann brosti líka og undir brosinu var
líklega meiri kuldi en ég þorði að
viðurkenna að ég fyndi.
— Hvernig gengur að lifa? spurði
hann og horfði beint í augun á mér.
Mér fundust augu hans hafa misst
lit. Pau voru orðin vatnskennd og
dauf.
— Pað gengur.
— Með mikilli ánægju?
— Nei, kannski ekki, en heldur
engri sérstakri óánægju.
— Hvað ertu að fást við?
— Ég, ekkert. Ég vinn mína vinnu
og geri lítið fram yfir það.
— Lítið eða ekkert?
Hann spurði dálítið hvasst. Ég
vissi hvað hann átti við. Ég mundi
eftir því að ég hafði sagt honum að
mig hefði einu sinni langað til að
verða mikill bókmenntagagnrýnandi,
skrifa bók um nútímaljóðið á íslandi
frá Jóhanni Sigurjónssyni til dagsins
í dag og aðra um fagurfræðina í
dróttkvæðunum.
— Lítið.
— Allur gamall metnaður gleymd-
ur?
— Nei, en maður þarf að vinna
sína vinnu og ef maður ætlar að gera
eitthvað sem stendur, eitthvað sem
tekur mið af því sem hefur gerst 1
heiminum undanfarið er það ekki svo
auðvelt hér og þar að auki dálítið
kostnaðarsamt.
— Ég skil, F.liot, Richards eða
núna Barthés eru ekki daglegt brauð
á íslandi.
— Nei, og maður finnur hér ekki
fyrir gustinum sem þeir valda. Maður
verður að framkalla það allt sjálfur
og það er svolítið þreytandi stundum.
— Ég skil, en þú hefur sem se
eitthvað gert?
— Já, það er til grind, uppkast af
mörgum köflum, sumt tilbúið, en m"r
liggur ekkert á. Við skulum tala um
eitthvað annað.
Pegar ég var búinn að segja sein-
ustu setninguna, var ég dálítið hissa
á sjálfum mér fyrir frekjuna sem >
272