Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 97

ÉIMREIÐIN
henni var, því í rauninni sat hér á
móti mér maður sem ég hafði kann-
ski síst ástæðu til að tala svona við,
en þetta viðbragð mitt var vani.
— Pú fyrirgefur, ég vil yfirleitt
ekki tala um þetta, það er venjulega
ekki til neins, ég er orðinn svo van-
ur því að verjast öllu umtali um það
að ég gerði það líka núna, þegar eng-
in ástæða var til. Ég bið afsökunar.
Hann brosti aðeins með augunum.
— Nei, þú þarft ekki að biðjast
afsökunar, alls ekki, ég er kannski
versti maðurinn sem þú getur átt
gagnlegt samtal við um þetta.
Ég horfði ekki á hann, af ein-
hverjum ástæðum hafði ég ekki kjark
í mér til þess. Ég heyrði á því sem
hann sagði, á því hvernig hann sagði
það, að hann var ekki að sækjast
eftir smjaðurslegri fullyrðingu um hið
gagnstæða, að þetta var játning, ber
játning sem merkti líka eitthvað ann-
að en það sem hann sagði með orð-
unurn, eitthvað sem ég vissi ekki hvað
var þá. Ég sagði því ekki neitt fyrst,
horfði á reykinn leggja upp af sígar-
ettunni milli fingra minna, leit svo á
hann.
— En við getum talað saman fyrir
því.
— Pað má reyna það.
— Hvað ert þú að gera?
— Ég, lítið sem talandi er um, ég
les prófarkir, þýði eitthvað fyrir jól-
in eða fyrir blað.
— Ekkert annað, engan skáldskap?
— Nei, ekkert sem orð er á ger-
andi. Eiginlega ekkert. Ekkert.
Hann sagði seinasta orðið með mik-
illi áherslu. Mér var ekki alveg ljóst
hvað hann var að segja með þessu.
Var þetta vísbending til mín um að
spyrja ekki meira um þetta eða var
það vegna þess að honum fannst leið-
inlegt, bæði að þurfa að viðurkenna
það og að það skyldi vera svona. Mér
fannst dálítið óviðkunnanlegt að spyrja
svo nærgöngullar spurningar eftir að
hafa ekki talað við hann svona lengi.
Kannski gæfist tækifæri til þess síðar.
Hann leit á klukkuna og svo á mig.
— Má ég bjóða þér koníaksstaup?
— Já, þakka þér fyrir.
Hann kallaði á þjóninn og við feng-
um ilmandi og gott franskt koníak.
Hann vermdi það í lófa sér áður en
hann drakk.
Við töluðum ekki mikið saman á
meðan við vorum að drekka það.
Pegar við vorum búnir að því þurfti
hann að fara eitthvað ákveðið. Við
kvöddumst fyrir utan og hann fór sína
leið suður Garðastræti. Ég held að
hann hafi sagt að við sæjumst bráð-
um aftur. Samt er ég ekki öruggur
um það.
Ég gekk af stað niður Vesturgöt-
una. Mér hafði hlýnað pínulítið af
koníakinu. Ég var eiginlega mjög
undrandi með sjálfum mér. Ég var
bara skrifstofublók sem var ekki leng-
ur með. Maður sem var kominn út
úr öllu sem hét líf þessarar borgar
sem er svo miklu grimmara og mis-
kunnarlausari en menn gera sér grein
fyrir sem ekki hafa reynt það. Eink-
um vegna þess hvað hún var lítil og
hvað það er erfitt að vera óþekktur
í henni. Maður verður að ganga þess-
ar götur sem allir ganga, Bankastræti,
Austurstræti. Pað er ekki hægt að
komast hjá því.
Stundum hataði ég þessar götut
heilögu hatri.
Hér að ofan hef ég gert smávillu.
Petta er ekki borg, þetta er stórt
þorp, ofvaxið þorp eða smábær með
einni aðalgötu. Smábær.
Ef maður er ekki alveg eins og all-
ir hinir, duglegur kaupmaður, efni-
legur lögfræðingur eða skemmtilegur