Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 99

ÉIMREIÐlN
sem ég gerði heima hjá mér) talaði ég
við sjálfan mig eins og ég var vanur
að gera.
☆
Nokkrum vikum seinna var ég á
leið heim úr leiðinlegu samkvæmi og
átti leið framhjá einni af prentsmiðj-
um bæjarins. Pað var komið fram vfir
miðnætti og götur auðar. Áður en ég
kom að dyrum prentsmiðjunnar sá ég
hvar maður kom þar út stansaði á
tröppunum og leit til himins. Pað var
það rokkið að ég sá hann ekki nógu
greinilega til að þekkja hann en um
leið og hann tók sígarettupakkann upp
úr vasa sínum og kveikti sér í vissi
ég hver maðurinn var.
Hann heyrði fótatak mitt og leit
við.
— Nei, komdu blessaður, gaman að
sjá þig.
— Blessaður.
— Á hvaða leið ert þú?
— Ég er eiginlega á heimleið.
— Jæja, má ég bjóða þér heim upp
á smáhressingu, te eða kaffi?
Ég játti því auðvitað en sagði samt
svona til að segja eitthvað:
— Ég vona að það sé ekki of langt?
— Nei, alls ekki, ég bý í Skugga-
hverfinu.
Á leiðinni þangað sögðum við ekki
mikið. Ég reyndi að hrista af mér
leiðindaskapið sem ég var í það hafði
sest svo þungt að mér að ég varð að
taka á til þess. Ég horfði upp í him-
ininn og dró djúpt að mér andann.
Það var lágskýjað og nóttin var mild.
Heima hjá sér bauð hann mér sæti
í djúpum hægindastól á meðan hann
var að laga teið sem við höfðum kom-
ið okkur saman um að drekka. Mér
sýndist mest bera á orðabókum í bóka-
hillunum. Það var lítið um bókmennt-
ir. En bókmenntir eru jú settar sam
an úr orðum þess vegna eru orðabæk
ur kannski nóg. Það var mikið um
eyður í hillunum þar sem bókmennt-
irnar munu hafa staðið fyrrum, áður
en hann seldi þær fyrir brennivíni eða
pillum eða gaf þær fallegum strákum.
Ég var kominn í gott losaralegt skap
þegar teið var tilbúið og hann sestur
í djúpan stól andspænis mér. Hann
var alls ekki glaðlegur á svipinn svo
ég reyndi að sitja á strák mínum.
— Finnst þér gott að drekka te
svona á nóttunni, áttu þá ekki erfitt
með svefn? spurði ég.
— Jú, stundum, en mér er alveg
sama.
— Hvað gerirðu ef þú getur ekki
sofið?
— Ég vinn ef ég hef eitthvað að
gera, ef ég þarf að sofa af því ég þarf
að gera eitthvað sérstakt næsta dag
ligg ég og sé.
— Sérð? Hvað?
— Það sem kemur. Það sem ég sé
þegar ég loka augunum í hálfsvefn-
inum, doðanum.
— Og hvað er það helst?
— Ýmislegt, mest auðnir, endalaus-
ar víðáttur, stundum líka ófreskjur
eða hnettir á sveimi í geimnum. Slys
í geimnum. Slys í tóminu.
— Geturðu notað það til yrkinga?
— Ekki mjög auðveldlega, myndir
eru ekki ljóð. Svo veit ég heldur ekki
hvort það er heppilegt efni í listaverk.
Kannski fyrir málara, en ég er ekki
málari og er orðinn of gamall til að
læra að mála. Þó væri auðveldast að
eiga við það í kvikmynd en ég er
enginn maður til að fara að eiga við
það. Og hef heldur engan áhuga á
því. Til hvers ætti það að vera? Það
er nóg að ég sjái einn, það kemur
engum öðrum við.
— Þykir þér vænt um það?
— Nei, það get ég ekki sagt, fvrst
275