Eimreiðin - 01.07.1975, Síða 100

EIMREIÐIN
var ég hræddur og það kemur fyrir
enn að ég verð hræddur. Ég man
eftir því að ég varð einu sinni ofsa-
hræddur. En ég gat fundið ástæðuna.
Ég hafði verið að skoða bók um Blake
nokkrum dögum áður. Það sem ég sá
var afbrigði af Blake, ekki alveg það
sama. Ég varð sennilega svona hrædd-
ur af því það sem ég sá var lifandi en
ekki teiknuð eða máluð mynd. Þetta
sannfærði mig um það sem mig hafði
lengi grunað áður að margt af því sem
maður sér kemur utanfrá en maðut
breytir því sjálfur, lagar það til. Blakc
er reyndar gott dæmi um þetta. Hann
gerði oft myndir eftir myndum ann-
arra en oftast tókst honum að gjör
breyta áhrifamagni myndanna þannig
að ókunnugan grunaði ekki annað en
myndin væri eftir hann — sem var
líka í rauninni rétt.
— Sem sagt það sem þú sérð oft-
ast á ekkert skylt við það sem hann
sá, ég á við að það sem er þér eigin-
legt er ekkert líkt því sem hann sá?
— Nei, alls ekki. Ef ég gæti gert
myndir jafnvel og hann gat, væru
mínar myndir tómar við hliðina á
hans myndum. Endalausar auðnir,
langir gangar, tóm hús, eiginlega mass-
íft grjót í formi húsa, langar stein-
stéttir, breiðar tröppur, stallar, engin
blóm, enginn gróður, engar manneskj-
ur, í mesta lagi einn fugl. Ég veit
ekki hvort fólki þætti gaman að svo
tómum myndum?
— Jú, af hverju ekki það? Ef til-
finning tómsins, ekki gott orð, það
gæti misskilist, ef tilfinning fjarvist-
arlífsins væri nógu sterk, nógu áhrifa-
mikil og lamandi.
— „Tilfinning fjarvistarlífsins“, það
var vel sagt hjá þér. En er ekki frá-
leitt að hugsa sér að lifandi fólk hefði
áhuga á slíku.
— Nei, af hverju? Það er ekki allt
lifandi sem lifir og ekki allir dauðir
sem vildu vera það.
— Nei, það er víst alveg satt.
— En af hverju þessi áhugi á tóm-
inu, á fjarvist lífsins?
— Af hverju? Það er erfitt að
svara því, það er löng saga og kannski
kemur hún mér einum við.
Ég heyrði það á tóninum í röddinni
að hann var alls ekki sáttur við að
segja meira, ég var því ekkert að vta
á hann. Við fórum að tala um annað
sem skiptir ekki máli hér.
Þegar við kvöddumst var orðið
bjart úti. Hvíldardagurinn heilagi var
kominn.
☆
Ég verð að viðurkenna það að ég
var nú búinn að fá mikinn áhuga á
að fá að heyra meira um það sem
hann vildi ekki tala um. Ég varð endi-
lega að koma því þannig fyrir að við
yrðum góðir kunningjar. En áhugi
minn á manninum var ekki aðeins
vegna þessa eina atriðis sem í sjálfu
sér var mjög þýðingarmikið. Mér lík-
aði mjög vel við hann, mér leið vel í
návist hans. Hann kom mér fyrir
sjónir eins og nægtabrunnur alls þess
sem ég hafði áhuga á, það væri allt
þarna og þess vegna lægi ekkert á að
ausa af honum. Af einhverjum ástæð-
um sem ég hafði enn ekki gert mér
ljósar, virtist hann hafa gaman af mér.
Ég hætti fljótt að velta því fyrir mér
því mér var í rauninni sama um
ástæðuna, mér var nóg að svo var.
Ég sá fljótt að ef ég gerði ekki eitt-
hvað til þess að við hittumst gæti
orðið langt til næsta fundar. Hann
hringdi ekki í mig og ég kunni ekki
við að hringja í hann. Það var þvi
ekki um annað að ræða en að revna
að komast að daglegum venjum hans,
vinnustöðum, sem hann átti erindi til-
Nú var ég ekki Jaus og liðugur allan