Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 102

ÉIMREIÐIN
Hann þagði alla leiðina inn að BP,
þar beygðum við upp í hverfið, hann
hélt áfram að þegja allan tímann þang-
að til við vorum sestir inni hjá honum
í þessa mjúku hægindastóla. Par bvrj-
aði hann að tala, hægt og ekki mjög
hátt. í rauninni hafði hann verið að
tala allan tímann, bara ekki upphátt,
ég fann það að þessi þögn hafði merk-
ingu, en því miður hafði ég ekki
kunnað að lesa hana og því náttúr-
lega ekkert sagt.
Pað var ekki mjög bjart í herberg-
inu en hann kveikti ekki ljós. Hann
skenkti okkur eitthvert áfengi í lítil
glös og byrjaði svo að tala.
— Pað var gott að við hittumst.
Oft langar mig alls ekki niður á kaffi-
húsið að hitta kunningjana en það er
gamall vani. Mig langar stundum svo
lítið þangað að ég er ekki alveg ör-
uggur um að ég fari þangað allur, ég
held að það sé ekki nema hluti af
sjálfum mér sem fer þangað. En það
er lítið annað að fara það er leiðin
legt að fara alltaf heim einn. En það
er líka leiðinlegt að fara alltaf að hitta
sömu mennina. Pess vegna fannst mér
gaman að hitta þig. En samt held ég
að það breyti ekki miklu. Ég fjar-
lægist alltaf meir og meir þetta líf,
kemur það minna og minna við.
— Af hverju?
— Ef ég á að vera hreinskilinn, þá
get ég ekki sagt nákvæmlega af hverju.
Ég veit að það er. Pað hefur komið
og vaxið.
— Ögleði?
— Nei, ekki Sartre. Ég finn ekki
til neinnar ógleði, alls ekki. Mér er
ekkert illa við það það hefur bara
hætt að koma mér við.
— Manstu hvernig það bvrjaði?
— Já, ég veit það. Pað byrjaði með
minni ritmennsku. Ég skrifaði mínar
skáldsögur, þessi fáu leikrit og öðru
hvoru eitt og eitt ljóð og allan tím-
ann fann ég til sterkrar löngunar til
að skrifa alltaf minna og minna um
þennan ytri heim sem alltaf er eins,
við breytumst, löngunar til að komast
dýpra og dýpra, á bak við það sem við
sjáum, á bak við allt þetta hjal um
landslag, hús, kirtlastarfsemi og til-
finningar. Ég fór að hlusta dýpra,
skerpa sjón mína til að sjá í gegnum
rykið sem vafstrið þyrlar upp. Pað
sem ég skrifaði varð alltaf einfaldara
og fábreytilegra utan frá séð og menn
hættu að vilja gefa það út. Ljóðabók-
in sem þú þekkir er það seinasta sem
ég hef fengið útgefið, en hún er eins
og þú veist á mörkum þagnar og orðs,
framhaldið af henni hefði orðið bók
með auðum síðum. Kannski tvö þrjú
orð dreifð á síðurnar neðst við kjöJ-
inn. En svoleiðis vill enginn gefa út.
— Finnst þér leiðinlegt að enginn
skuli vilja gefa þetta út?
— Nei, mér er alveg sama um það.
Og það er sennilega líka best þannig,
það skildi það hvort sem er enginn.
Pað er í rauninni ekkert leiðinlegt
nema kannski helst að þurfa að halda
áfram að vera sá maður, sem maður
er ekki lengur. Umgangast fólk, vini
sína og kunningja og vera alls ekki sá
sem þeir halda að maður sé. Pað er
dálítið erfitt og stundum þreytandi,
en það þýðir ekkert annað. Ég get
ekki byrjað að tala um það við þá.
Ég verð að halda áfram að leika þetta
hlutverk þangað til að því kemur að
ég fer, að ég þarf ekki að vera að
þessu lengur.
— Er engin leið til baka? Geturðu
ekki byrjað upp á nýtt, reynt að láta
þér þykja vænt um lífið?
— Mér þykir ekkert óvænt um líf-
ið, en það blekkir mig ekki lengur.
Ég hef fjarlægst það og það er ekk-
ert slæmt, það eru til þúsundir af