Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 105

EIMREIÐIN
ef þú yrðir kona, þá varð honum mikið um, hann hóf hendur til him-
ins og hrópaði: „Fyrirgefið mér, þið sem ég var að áfellast! Ég þekkti
ekki enn verðlaunin, sem um er keppt.“ Og um leið og hann mælir
af vörum lofsyrði þessi, tendrast bál í brjósti hans, og kvalinn af af-
brýði óskar hann þess, að enginn unglinganna verði fljótari en hún.
„En hví skyldi ég ekki freista gæfunnar í þessu hlaupi?“ sagði hann.
„Guð hjálpar hinum áræðnu.“
Meðan Hippomenes er í þessum hugrenningum, þýtur mærin fram
hjá á fleygiferð. Þótt sveininum frá Aóníu hafi virzt hún fara sem
skýþnesk ör, verður það einungis til að auka aðdáun hans, enda naut
sín einmitt fegurð hennar, þegar hún hljóp: Golan feykti ökklabönd-
unum, sem lyftust frá skjótum fótum hennar, hárinu, sem flaksaðist
yfir fílabeinslitar axlirnar og brydduðum leggböndunum, sem vöfðust
um hnén, og um hinn æskubjarta líkama hafði færzt roði, ekki ólíkt
því, er purpuralitt tjald, sem dregið er yfir marmarahvítan forsal,
ljær honum annarlegan lit.
Og sem gesturinn skoðar þetta, er síðasta umferð á enda runnin,
og sigurvegarinn, Atalanta, er krýnd heiðurskórónu, en hinir sigruðu
stynja og taka út þá refsingu, sem samið var um.
En sveinninn lét ekki afdrif þeirra aftra sér, hann gekk fram fvrir
allra sjónir og hefur ekki augun af meynni. „Hví sækist þú eftir auð-
fenginni frægð með því að sigra duglitla menn? Kepptu við mig!“
mælti hann. „Ef Gæfan verður mér hliðholl, þá er þér engin skömm
ger með sigri mínum. Þvt faðir minn er Megareifur Onkestýsson, en
hans afi er Neptúnn: ég er niður hafkonungsins í þriðja lið og er þeim
vaskleik búinn, sem ég á kyn til: — fari svo, að þú berir af mér,
Hippomenesi, sigurorð, mun frægð þín lengi uppi.“
Er hann mælir þessi orð af vörum, lítur Sköneifsdóttir til hans
blíðum augum og veit nú eigi, hvort hún vill fremur verða sigruð eða
sigra sjálf. Hún segir: „Hver meðal guða er svo fjandsamlegur fríð-
leiksmönnum, að hann skuli vilja þennan svein feigan, er hann skip-
ar honum að hætta dýrmætu lífi sínu til að eignast mig? Ekki tel ég
mig sjálf þess virði. En það er ekki fegurð hans, sem ég er snortin af
(þó gat ég einnig orðið snortin af henni), heldur það, að hann er vart
kominn af barnsaldri; það er ekki hann sjálfur, heldur æska hans,
sem kemur við mig. En hvað um það, að hann er fullhugi og skelfist
ekki dauðann? Hvað um það, að hann á ætt sína að rekja til sjávar-
guðsins, sem er langafi hans? — Hvað um það, að hann ber ást í
brjósti og telur mig svo eftirsóknarverða, að hann mun ekki afbera
281