Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 107

EIMREIÐIN
það, ef ill Auðna meinar honum að njóta mín? Meðan þú átt þess
enn kost, gestur, hafðu þig á brott, hirtu ekki um blóði drifna brúðar-
sæng mína. Óheill fylgja giftingu minni. Engin kona mun synja þér
ráðahags, og skynsöm stúlka mun kjósa sér þig. En af hverju læf ég
mér svo annt um þig, eftir að svo margir hafa látið lífið? Hann um
það! Hann rná deyja, úr því að hann lætur ekki dráp allra þessara
biðla sér til varnaðar verða og er saddur lífdaga. Hann týnir því líf-
inu fyrir það að vilja lifa með mér, hann skal hljóta smánarlegan dauða
að launum fyrir ást sína: Ég mun baka mér óbærilega óvild með því
að sigra. En það er ekki mér að kenna. Æ, ef þú aðeins vildir hætta
við þetta, eða, fyrst þú ert genginn af vitinu, ef þú aðeins yrðir fljót-
ari! Ó, hve meylegur er svipurinn á barnslegri ásjónu þinni! Ó, ves-
lings Hippomenes, ég vildi, að ég hefði aldrei fyrir þín augu komið!
Þú átt skilið að lifa. En ef ég bæri gæfu til og meinleg örlög bönnuðu
mér ekki að giftast, mundi ég kjósa þig einan sem rekkjunaut.“
Þetta varð henni að orði, og með því að hún var órevnd og hafði
ekki áður fundið snertingu ástarinnar, veit hún ekki, hvað er á seyði,
hún er ástfangin án þess að vita af ástinni.
Mannfjöldinn er tekinn að heimta og faðir hennar, að hlaupið verði
hafið, eins og venja er, en þá ákallar mig niður Neptúns hrelldum
rómi: „Kýþerska gyðja, ég heiti á þig að liðsinna mér nú í þessari
þraut, og skýldu þeim loga, sem þú sjálf hefur kveikt!“ Golan var
ekki treg til að bera mér heillandi bænir hans, sem snertu mig, það
skal ég játa, og ég brá við skjótt honum til hjálpar. Á eynni Kýpur
er akur, sem þarlendir menn kalla Tamasenus og þykir bezt land þar
á eynni. Þennan landskika helguðu mér öldungar fyrr á tímum, og
skyldi þar vera blótstaður minn. Á akrinum miðjum stendur tré gló-
bjart, vaxið gullnum blöðum og greinum, skrjáfandi af skíragulli. Það
vildi svo til, að ég var á leið þaðan með gullepli þrjú, sem ég hafði
slitið af trénu, í hendi mér, og þannig fór ég til fundar við Hippo-
menes, hulin sjónum allra nema hans, og sagði honum, hvernig eplin
gætu komið honum að notum.
Merki var gefið með básúnublæstri, að hlaupið skyldi hefjast, og
þau þutu bæði inn á hlaupabrautina og liðu léttum fótum eftir sand-
inum. Það hefði mátt ætla, að þau gætu farið um höfin þurrum fót-
um eða hlaupið yfir hvíta akra, þakta háu korni. Áhorfendur eggj-
uðu sveininn áfram með köllum, lófaklappi og hvatningarorðum:
,,Hertu þig nú, Hippomenes, áfram! Sýndu nú, hvað þú getur,
komdu þér úr sporunum og þú vinnur!“ Það er óvíst, hvort hafi
283