Eimreiðin - 01.07.1975, Qupperneq 113

ÉIMREIÐlN
búnir að borða. Stuttklippt skeggið,
þykkt yfirskeggið, gegnsósa í melónu-
safa. Formaðurinn eyddi litlum tíma
til að reifa málið. Næsta kvöld kró-
uðu þeir Nazim af í þröngri stein-
lagðri götu í Kúciikpazar, litla mark-
aðnum skammt frá Gyllta horninu.
Kúrdarnir voru allir vopnaðir hnífum
en beittu þeim ekki. Peir höfðu
ákveðið að bardaginn færi fram eftir
þeirri siðvenju sem ríkti í Istanbul.
Nazim hafði sloppið úr þessum átök-
um með sundurskorna augabrún —
þá sem merkt var þráðarspottanum —
og gífurlegan marblett á hægri mjöðm
sem hvarf ekki fyrr en eftir tvo eða
þrjá mánuði. ,,Ég hefði átt að svna
þessum frummönnum í tvo heimana,
sýna þeim hvernig ætti að slá, þeim
tókst ekki betur upp en svo að þeir
börðu á tveimur félögum sínum í
þeirri trú að þeir væru að þjarma að
mér.“
Enginn kom í ljós að baki sjöunda
vefstólnum. Recep verkstjóri rauk til,
knúinn hugboði að vélinni sem óf
vönduðustu sokkana. Par stóð Nevin
og hélt þéttingsfast með vinstri hendi
utan um blóðuga hægri höndina, fing-
urnir marðir og klemmdir saman, hún
starði á blóðið sem draup á gólfið.
„Nevin!“
Ég var aðstoðarmaður Nevin, ég
hafði ekki heyrt neitt. Mér hafði ver-
ið skipað að fara upp í pökkunar-
deildina uppi á lofti og þangað hafði
ég farið. Slysið hefði aldrei orðið
hefði ég verið kyrr. „Nevin, ó, elsku
Nevin . . .“ Ég þaut á stað. Recep
verkstjóri hljóp í áttina til Nevin og
gætti þess ekki að hann hrinti mér
til hliðar um leið, stórvaxinn þrek-
skrokkurinn. Hann rétti út báðar
hendur eins og í bæn. Hann kom ekki
upp nokkru orði, hann gat ekki snert
særða höndina, rétti þó fram hend-
urnar skjálfandi og titrandi. Ég veit
ekki hvað liðu mörg andartök. Ein
sekúnda . . . tvær . . . þrjár . . . Ekki
orð, ekki einu sinni vein . . . Engu
líkara en tíminn hefði stirðnað út af
óvæntu atviki. Útti. Vantrú. Skyndi-
lega hrópaði Nevin: „Höndin á mér,
höndin, ó mamma, höndin er ónýt. . .“
Hún grét ekki, það var líkara kjökri.
Rödd ungrar stúlku, hærri en vana-
lega- „Ónýt, Recept, höndin er ónýt
• • •“ Augun þurr, dimm, rauð tanna-
för á fölum vörum . . .
„Færðu þig frá!“
Zanil stökk á vettvang, mjósleg-
inn eins og bogi. „Sestu hérna, stelp-
an mín, þetta er ekkert alvarlegt . . .
Snúðu andlitinu að veggnum . . .“
Zanil fékk Nevin til að tylla sér á
skemil. Síðan sneri hann sér að mér:
„Hlauptu upp á loft, segðu for-
stjóranum, skrifstofumanninum, gjald-
keranum, hverjum sem þú finnur,
segðu hvað hefur komið fyrir! Fljót-
ur!“
Drengurinn hljóp eins og byssu-
brenndur upp stigana og hvarf bak
við skilrúmið.
„Ísmí, Ísmíííí, skömmin þín, náðu
í vatnsglas!"
Pað var Zanil sem gaf þessa skip-
un en röddin var nánast óþekkjanleg
Ó, Zanil.
„Ég þoli ekki við, sársaukinn er
svo ægilegur . . . Höndin á mér, hönd-
in er ónýt . . .“
Tárin tóku að streyma undan löng-
um svörtum augnhárunum . . . Nú.
„Róleg, telpa mín, róleg, ég er bú-
inn að segja þér þú þarft ekki að hafa
áhyggjur af neinu, snúðu ekki höfð-
inu, hreyfðu þig ekki . . . þetta verð-
ur allt í lagi . . .“
„Ég vissi það myndi enda með
þessu . . . fyrr eða síðar . . . ég líka
. . . skytturnar . . . varið ykkur á
289