Ægir - 01.01.1917, Blaðsíða 7

sett fyrir Straumnesið, að skipstjórinn
hafi eigi fundist í 20 mínútur þó leitað
væri að honum, og að stýrimanni skips-
ins hefði verið bannað að nota hljóð-
merki skipsins, nema með sérstöku leyfi
skipstjórans.
Þessi vegalengd frá Rit er því óviss,
þar sem það er ágizkað, og þó er stefna
frá þessum ákveðna en óvissa stað, sett
svo, að skipið á að vera 1 kvm. frá
Straumnesi, þegar farið er fram hjá þvi.
Er slikt skipstjórn? Menn spyrja oft:
»Hvers vegna var skipið ekki stöðvað
þegar élið kom, eða þá breytt um stefnu?«
Það stóð ekki til að gera það, því stýri-
maður tók hina gefnu stefnu góða og
gilda, og geti yfirmenn skipa ekki siglt
4—5 kvm. milli annesja, án þess að fara
að lóða, þar sem þeir þykjast vissir um
aff'arandi stað, þá er þeim eins hent að
reyna að fá atvinnu á landi og hætta
við sjóinn. En það er sorglegt að rifja
þetta upp; en þegar farið er að sigla á
svartri vetrarnóttu dýru skipi þá leið,
sem dekkbátar mundu varla fara að
sumarlagi, þá virðist þó svo, sem kæru-
leysi hafi hér átt sér stað í ríkum mæli.
Stýrimaður hefir fundið það, að of
nærri mundi verða farið, þess vegna gaf
hann þeim sem stýrði skipunina »ekki
austar«, en hvað hann eða hans orð
heflr mátt sín, að þvi komum við síðar.
Var hin langa leit skipstjórans ran-
sökuð eins og bar? Nei, en hana átti að
ransaka til hlýtar allra hluta vegna, það
átli að ganga vel frá þeirri ransókn, bæði
vegna hans sjálfs sem manns og vegna
þjóðarinnar, sem trúði honum fyrir
þessari dýrmætu eign, lét hann hafa í
fylsta mæli það, sem hann vildi hend-
inni til rétta og fór með hann eins og
konung. Vegna þess hve linlega var farið
út í þetta, hafa nú myndast sögur, sem
ganga um alt land og ekki síður þá í
Danmörku. Hver veit nema að hann
hefði getað sannað að hann í granda-
leysi og sakleysi hefði verið einhver-
slaðar annarstaðar en að loka »portum«
gluggum), því almenningur trúir ekki
þeirri nýbreytni enn þá, að skipstjóri á
gufuskipi geri það verk sjálfur. 1 far-
þegaklefum sér brytinn og hans fólk um,
að gluggum sé læst, en þó er það vani,
að yflrmaðurinn á stjórnpalli sendir ein-
hvern hásetanna til þess að aðgæta að
þetta hefði verið gert, og herða á skrúf-
um ef þörf þykir, enda var innanhand-
ar að fá vitneskju um þetta frá farþegum
skipsins, hvort hann hafi verið inni hjá
þeim, því mörgum lœsium gluggum má
loka á V* stundar. Þessi framburður
gengur svo illa í fólk, að betra hefði
verið enginn framburður í þessa átt.
Svo komum við að því, sem vonandi
verður í fyrsta og síðasta sinni, sem ís-
lenzkur stýrimaður ber það fram, að sér
hafi verið bannað að nota hljóðbend-
ingartæki skips og það var borið fram
að skipstjórinn hafi bannað þetta, nema
að hann væri látinn vita áður og ástæð-
an var — til þess að ónáða ekki far-
þega. Það var það versta, sem ég hafði
heyrt, og hef ég þó siglt höfin i mörg
ár. Voru þessir menn viljandi fyrir rétti
að gefa sig upp á gat, sem sjómenn?
Sagði ekki heilbrigð skynsemi skipstjór-
anum, að með slíkri skipun væri
hann að stofna lifi og gózi í hættu og
að hann færi beint á móti þeim reglum,
sem honum sem skipstjóra bar að hlýða
og sjá um að hlýtt væri. Liklega hefir
þá »Goðafoss« verið hið eina skip, sem
um sjóinn fór, þar sem varð að vekja
skipstjórann, þegar þurfti að gefa öðru
skipi merki um stjórn eða annaö og
með því lagi hlaut fyr eða síðar árekst-
ur að verða. Pað er gaman og gott að
vera alvaldur á góðu skipi, en það á