Ægir - 01.01.1917, Blaðsíða 8

ÆGIR
3
ekki að koma þannig niður á fólki þvi,
sem ráðið er til þess að vera skipstjór-
ans önnur hönd og trúnaðarmenn eig-
endanna, að þeim sem þrælum sé skip-
að að koma til skipstjórans í hvert skifti
sem dómgreind þeirra og samvizka bíð-
ur þeim að viðhafa hin lögskipuðu var-
úðarmerki og standa með húfuna i hend-
inni við rúmstokk hans og stynja upp
»má ég nota eimpípuna?« Og hvað
er farþegum boðið með slíkri aðferð?
Afleiðingarnar höfum við séð. Stýrimað-
ur þorði ekki að gefa það merki, sem
ef til vill hefði getað fengið skipstjórann
til að koma í tæka tíð upp á stjórnpall-
inn, það var búið að kúga hann það, að
hann þorði það ekki, hann var orðinn
sá þræll, sem hinn voldugi skipstjóri
vildi hafa hann. Og svo komum við að
þvi, hvers vegna stýrimaður lét fara svo
langt með sig, að hann hlýddi heldur
ólöglegri skipun skipstjórans, heldur en
þeim lögum og boðum, sem alþjóðasigl-
ingareglur fyrirskipa og sem hverjum
sjómanni ber að hlýða.
Stýrimaður skipsins var Ólafur Sig-
urðsson, áður skipstjóri á »Varanger«
(Breiðafjarðarbátnum). Hann hafði verið
með »Goðafoss« siðan hann byrjaði sigl-
ingar og mun hann vel að sér í sinni
grein. Hann hafði flutt sig búferlum til
Kaupmannahafnar og hafði von um, að
sér tækist með góðri framkomu að ná í
skipstjórastöðu á strandbátunum er þeir
kæmu. Þetta var hugmyndin. Hann er
svo óheppinn, að lenda hjá skipstjóra,
sem misskilur stöðu sína og gætir þess
ekki, að stýrimann eðe stýrimenn á skip-
stjóri að umgangast sem gentlemen, en
ekki tala til þeirra í áheyrn alls safnað-
ar og hvernig sem á stendur, eins og
skipstjóri (og hann óheflaður) á jagt-
skonnortu frá Marsdal eða þá Romö-
skipstjóri talar við sóðalegan kokk.
ólafur mun vart hafa getað gert skip-
stjóranum nokkuð til hæfis og sama
hefði verið um hvern annan stýrimann
undir þeirri stjórn. Hefði ekki það verið
hið eina rétta fyrir ólaf, þegar honum
var varnað að viðhafa lögboðin varúðar-
merki, að fara til stjórnar Eimskipafé-
lagsins og segja: »Skip ykkar er ekki í
öruggum höndum þegar ég er á stjórn-
pallinum, vegna þess að þessa skipun
hef ég fengið og hún kemur í bága við
samvizkusemi mína, og eigi ég sem
skóladrengur að sækja um leyfi til að
framfylgja fyrirskipuðum reglum, þá bið
ég um ransókn á orðum og gjörðum
mínum, því það er jafnmikil smán fyrir
ykkur að hafa mig stýrimann á skipi
ykkar eins og fyrir mig, næstan að tign
skipstjóranum, að þurfa að sýna verka-
mönnum þeim, sem ég hefi yflr að segja
annan eins aumingjaskap og að biðja
um leyfi til að gefa sjálfsögð merki«.
Eflaust hefði þessu ekki verið sint, eða
þá að Ólafur hefði fengið það borgað
hjá skipstjóranum í annari mynt, því
hans orð nær langt, þar sem hann hefur
ávalt tækifærið til að afsaka alt og skella
allri skuld á aðra; það er svo allsstaðar.
ólafur hefir barist fyrir þvi, að hann
væri sem sjaldnast sneyptur opinberléga.
Það er örðugt að þola slíkt, einkum þar
sem verkafólk það heyrir á, sem stýri-
maður á að segja til verka. Sá skipstjóri,
sem leggur það i vana sinn, að finna
opinberlega að hverju einu við stýri-
menn sína, hann rýrir álit þeirra, en
gáir máske ekki að þvi, að um leið
dregur hann úr verki því, sem verið er
að vinna og svíkur þannig skipseigendur
o. fl., þvi hvorki þeir né hann geta vænst
hins sama verks af þeim, sem truflaður
er og gerður utan við sig og þeim, sem
látinn er í friði og gengur glaður að