Ægir - 01.03.1931, Blaðsíða 18

64
ÆGIR
skipið og upp í mið möstur í ólögunum.
Færði ég mig litið eitt sunnar á bergið,
í beina vindafstöðu til skipsins, og hróp-
aði þaðan, hvert nokkur maður væri
um borð; var mér þá svarað með marg-
rödduðu ópi, að mér virtist frá brúnni.
Litlu seinna sáum við að eldspítu var
brugðið upp á brúnni, hrópaði ég þá
aftur til mannanna og skipaði þeim að
fara tafarlaust af brúnni, því hún væri
að brotna af, en þeir yrðu á millum ó-
laga, að reyna að komast fram á hval-
bakinn. Fóru skipsmenn þá strax að
smátínast fram á hvalbakinn á millum
ólaganna. Iíomust þeir þangað allir heilu
og höldnu, þó kaffærðir væru þeir í köfl-
um, sem í ólögunum lentu. í næsta ó-
lagi reif hann brúna í sundur, og var
þvi þarna minnsta spursmál millum lifs
og dauða.
Sjáanlegt var, að ómögulegt var að
bjarga mönnunum úr landi, þar sem
líka engin tæki voru við hendina, sem
hægt væri að nota. Það var því ekki um
annað að gera, en láta meiri part af
bjargliðinu tara heim aftur, og reyna að
komast suður aftur á tveimur áttæring-
um. Sendi ég svo 16afmönnunum heim
til að koma á skipunum, en var sjálfur
eftir við sjötta mann, ef skipið skyldi
brotna, áður en bjargliðið kæmi, og ef
mögulegt væri að ná þá einhverjum
manninum í stórgrýtinu undir berginu.
Eg sagði skipsmönnum að tvö skip væru
á leið til þeirra, og að alll yrði gert, sem
hægt væri til að bjarga þeim, en nú var
sjór óðum að versna, og féll nú hafald-
an margbrotin yfir allt skipið, svoskips-
menn voru oft í grænum sjó, þar sem
þeir héldu dauðatökum í grindverk hval-
baksins.
Kl. 8 um morguninn voru bæði skipin
komin, en nú var brimið orðið það mikið
áð engin tiltök voru að koma nálægt
skipinu á sjóborða, það var hvers manns
bráður bani;hið einabjargráð var að reyna
að velja lag, inn fvrir skipið.
Éggaf Magnúsi Magnússyni.sem var fyr-
irliði á öðru skipinu, bendingu um að
reyna að komast inn fyrir sldpið, því ég
þekkti hann aðóbilandi kjark og snarræði.
Örfáum mínútum seinna var Magnús
kominn inn fyrir botnvörpunginn, en þá
var svo af skipsmönnum dregið, að þeir
höfðu enga hugmynd um að skipið var
komið inn fyrir þá, og hvernig sem ég
hrópaði og kallaði, sinntu þeir því engu,
en stungu bara hausunum í sjóina, þegar
þeir féllu yfir hvalbakinn.
Einn af skipverjum Magúsar, var Jón
Jónsson, bóndi í Junkaragerði, jötun-
menni að afli, réðist hann upp á skipið,
þegar sjáanlegt var að skipbrotsmen voru
orðnir alveg sinnulausir. Verða mér lengi
minnisstæð handtökin hans Jóns, þegar
hann var að dyngja öllum skipsmönnum
eins og ullarpokum niður í áttæringinn,
Enn það var ekki um annað að gera,
en að brúka hlífðarlaus handtök, því líf
allra lék á veikum þræði.
Á meðan áttæringurinn var fyrir innan
skipið, og það var ekki brotið niður, var
honum engin hætta búin, nema hvað
smáhvolfur helltust niður i hann yfir
skipið i mestu ólögunum, en nú var
þyngsta þrautin eftir, að velja sér lag út
fyrir skipið á frýjan sjó.
Eftir stuttan tíma tókst að fá brúklegt
lag, og var svo siglt hraðbyri heim til mín,
með allan hópinn.
Hafði ég skipsmenn alla hjá mér i 4
daga; voru þrír kvenmenn í þrjá daga
að þvo og þurka og bæta allar þeirra
spjarir. (Eftir 15 mín. að mönnunum var
n-ð, var skipið horfið með öllu).
Reikningur sá er ég gaf, var kr. 1,25
um timann, og þegar litið er til allra
þeirra erfiðleika og lifshættu, sem við