Ægir - 01.06.1949, Blaðsíða 17

Æ G I R
103
konar yerk, búast á svo ólíkan hátt, að
undrnn sætti. Annar var í rifnum og ó-
hreinum fötum, andlit hans og hendur
voru kámugar og allt var útlit hans hið
ófélegasta. Allt í kringum liann voru
óhreinindi, á veggjum var alls konar krot
og sumt af því ekki sem kurteisast.
Ég spurði þennan mann, hvers vegna
hann reyndi ekki að þrífa til hjá sér, en
liann sagði, að sér væri svo sem alveg
sama, hvernig þessi staður liti út og hann
væri því fegnastur, þegar hann kæmist
burtu héðan á kvöldin. „Heima hjá mér
hef ég það skemmtilegt og þá máttu trúa,
að ég þvæ mér og fer í betri föt,“ sagði
hann.
Hinn maðurinn, sem vann alveg sams
konar verk, var í hreinum og heilum föt-
um. Allt hjá honum var í reglu og hrein-
lega með það farið. Það verk, sem rejmd-
ist erfitt og óþrifalegt hjá öðrum, leit nú
út fyrir að vera auðveld og' þrifaleg vinna.
Sjáanlegt var, að þessi maður hafði skiln-
ing og áhuga fyrir vinnu sinni og áleit
jafnframt sjálfsagðan hlut að sér liði jafn-
vel á vinnustaðnum og í heimahúsum.
í flestuin tilfellum iíður verkafólkinu
ekki i!Ia „bæði andlega og líkamlega“, á
vinnustaðnum vegna þess að útbúnaður
þess sé lélegur. Mildu oftar er það að
kenna skorti á umgengnishæfileikúm. Það
eru svo mörg smáatriði, sem geta valdið
því, að verkamaðurinn sé glaður við verk
sitt. Það er ómennska að ergjast yfir sóða-
skap og hirðuleysi, fyrir þann, sem gerir
ekkert til að bæta úr því.
Hver sá verkamaður eða kona, sem ekki
íeggur fram sinn skerf, til þess að vinnu-
staðurinn og vinnan verði þeim, sem þar
dvelja, til ánægju, hefur brugðizt skyldu
sinni og sluðlað að ógæfu annarra manna.
Einnig er það oftast þannig, að sá, sem er
hirðulaus um útlit sitt og umgengst vinnu-
stað sinn með kæruleysi eða jafnvel fyrir-
litningu, skilar litlu og lélega unnu dags-
verki.
Oft gengur illa að fá fólk til að vinna
við fiskverkun, t. d. í hraðfrysthúsum.
Fiskverkun er hins vegar sú atvinnugrein,
sem liefur mjög mikil áhrif á þjóðaraf-
komu og á engan hátt má dragast saman.
Nú er langt frá því, að fiskvinna þurfi
að vera óþrifaleg, þótt auðveldlega sé hægt
að gera hana það. En hafi fólkið góð
hlífðarföt, sem það hreinsar vandlega í
hvert sinn, sem þau eru tekin niður, þá
þarf enginn munur að sjást á klæðnaði
eða hreinlæti þeirra, sem vinna í frystihús-
um og hinna, sein stunda þau slörf, sem
eru talin vera hreinlegri.
Víða erlendis, hjá þeim þjóðum, sem
lengra eru komnar í hreinlæti en við, er
ekki hægt að sjá hvaða starf fólk stundar,
með því einu að skoða hendur þess og
föt. Þar er oft enginn rnunur á verka-
manni og skrifstofumanni, nema ef vera
skyldi sá, að verkamaðurinn hefur hraust-
legra útlit og vinnur fyrir meiri pening-
um, sem gefa honum möguleika til að
láta sér líða betur í frístundum sínum.
Þeim, sem gengur illa að fá fólk til
að vinna við fiskverkun, verður að vera
Ijóst hvað veldur, svo að hægt sé að bæta
úr því. Er þá fyrst rétt að athuga, hvort
svo vel er búið að verkafólkinu á vinnu-
staðnum sem æskilegt væri. Vinnustaður-
inn verður að vera loftgóður og hæfilega
upphitaður, þar verða að vera snyrtiklefar
og sérstök geymsla fyrir hlífðarföt. Sér-
staka áherzlu verður að leggja á góða birtu
og hreinlæti. En þótt allt þetta sé til reiðu,
eins og víða á sér stað, þá er langt frá því
að það nægi til þess að fólkið sé ánægt
við vinnu sína. — Það sem í því sambandi
er stærsta atriðið, er að hver maður kunni
að umgangast annan með vinsemd og
skilningi og' borin sé virðing fyrir hrein-
læti og reglusemi.
Verkstjóri á vinnustaðnum á oft mesta
sök á því, ef illa gengur að fá fólk til að
skila miklu og vel unnu verki. Hann á
tjkki að láta það líðast, að fáir menn eða
konur valdi svo mikluni óþrifum og óreglu
á vinnustaðnum, að öllu vel siðuðu fólki
sé til ama. Sá verkstjóri, sem gerir lítið
annað en að reka á eftir, fúll í skapi og