Ægir - 01.03.1979, Blaðsíða 26

hendi. Þaö tjóar lítið að bíða eftir gesti, sem
aldrei kemur. Hitt er ljóst, að þetta eru ekki æski-
leg vinnubrögð. Hér gæti ég, til eilítils gamans,
látið fljóta með eina brjóstvitssögu, þar sem ég átti
hlut að máli. Skömmu eftir að ég kom heim frá
námi í Bandaríkjunum, var ég narraður til að taka
þátt í umræðuþætti í útvarpinu, er fjalla átti um
áburð. Hvorki stjórnandi þáttarins, né aðrir þátt-
takendur að mér frátöldum, báru nokkurt skyn á
þau efnafræðilegu og líffræðilegu atriði, sem um var
að ræða, og að mínu mati varð öll umræðan glóru-
lítið raus. Við lok þáttarins var ég spurður: ,,Og
hvað vildirðu svo segja að lokum?“ Ég svaraði:
„Mér þykir rétt að geta þess, að það er erfitt
að diskútera við brjóstvitið".
3. Þriðja atriðið sem ég vil drepa á er þetta:
í íslenskum fjölmiðlum virðist mér það einkenn-
andi, hversu sjaldan er reynt að kryfja til mergjar,
á hverju íslenska þjóðin raunverulega lifir. í þess
stað er gerður samanburður á okkur og öðrum
þjóðum, einkum nágrönnunum á Norðurlöndum,
og ýjað að því, að það sé nánast mannréttinda-
mál, að lífskjör hér séu ekki lakari en í hinum
eða þessum viðmiðunarlöndum. Það er líkast því
sem þrýstihópa-samþykktir komið í stað viðleitni
til að kanna, hverjar séu helstu auðlindir þjóðar-
innar, og hvernig þær skuli nýttar til að halda uppi
okkar velferðar- og eyðsluþjóðfélagi. í þessu sam-
bandi minnist ég ræðu Pálma Hannessonar, rekt-
ors, er ég og samstúdentar mínir brautskráðust
frá Menntaskólanum í Reykjavík vorið 1935. Eftir
að hafa rakið nokkuð þau fjölmörgu verkefni, er
okkar biðu að loknu frekara námi, mælti hann þessi
orð: „Allt ber vott um handahóf og óðaönn“-
Þessi kjarnyrta setning kemur mér oft í hug. Sem
þjóðarheild, er reynir að halda uppi tæknilega
margbrotnu nútímaþjóðfélagi, erum við mjög fá>r
og mjög smáir. Og okkur skortir afl, kunnáttu
og reynslu til að leysa á viðhlítandi hátt íjöl-
mörg aðsteðjandi verkefni. Á nútímavísu mætti
raunar túlka orð Pálma rektors svo, að við ls-
lendingar séum vanþróaðir sökum mannfœöar. Slíkt
mat mitt var eitt sinn tekið til greina hjá Þróunar-
stofnun S.þ. íslenska ríkisstjórnin hafði sótt um
200.000 dollara styrk til forrannsókna vegna Búf-
fellsvirkjunar. Af þessu tilefni var ég kallaður a
fund innan stofnunarinnar og að því spurður,
hvernig það mætti vera, að þjóð með svo háaf
meðaltekjur á íbúa leyfði sér að fara fram á styrk
frá Þróunarstofnuninni. Ég svaraði því til, að visu
væru íslendingar sem einstaklingar forríkir á mæh'
kvarða þróunarlandanna. En sem þjóðarheild værl1
þeir sökum mannfœðar ekki aðeins fátækir, heldur
skorti þá tilfinnanlega viðhlítandi vel tæknt-
Eldislax úr sjóeldisslöð i Noregi,
laxarnir vógu um 47 pund eftir 3 ára
eldi í sjó.
142 — ÆGIR