Ægir - 01.12.1982, Síða 24

samkvæmt uppfinningu Sigmunds Jóhannssonar, í
38 af fiskiskipum sínum. Þar er einn búnaður á
hverju skipi, nema tvö eru með búnað fyrir tvo
gúmmíbjörgunarbáta hvort. í reglunum er hins-
vegar gerð krafa um, að allir gúmmíbjörgunarbát
ar hvers skips séu með sjósetningarbúnaði.
Þegar Siglingamálastofnun ríkisins fór að kvik-
mynda þennan sjósetningarbúnað á einu Vest-
mannaeyjaskipinu vegna viðbótar í kennslukvik-
myndinni, sem sýnd verður hér á eftir, þá komu
fram vandkvæði á sjósetningu gúmmíbjörgunar-
bátanna, sem ekki hafði orðið vart áður. Átakið,
sem þurfti að neyta til að taka í handfangið, reynd-
ist meira en svo, að hœgt vceri að sjósetja gúmmi-
bátana með þessum búnaði. Þegar þetta varð ljóst,
var strax hafist handa við að endurbæta þennan
búnað, og hefur því nú verið lokið á öllum Vest-
mannaeyjaskipunum, nema einu, fyrir rúmum
mánuði síðan.
Þetta dæmi sýnir, að varlega verður að fara í
breytingar á björgunarbúnaði og þaulrey«e þær
lausnir, sem til greina koma, áður en þær eru settar
í öll skip.
Þar eð nú virðist allt benda til þess, að lausn sé
fundin á þessum vanda, er rétt að athuga, hvernig
hægt verður að uppfylla kröfur reglnanna, um að
slíkur eða álika sjósetningarbúnaður verði settur á
alla gúmmíbjörgunarbáta í öllum íslenskum þil-
farsfiskiskipum við fyrstu búnaðarskoðun, sem
gerð verður eftir 1. mars 1983.
Nú hafa 14 eigendur þilfarsfiskiskipa, að Höfn í
Hornafirði, pantað þennan sjósetningarbúnað frá
framleiðanda í Vestmannaeyjum.
Smiðjan í Vestmannaeyjum hefir ennþá ekki
fengið fleiri pantanir á þessum búnaði, og hefur
ekki fjármagn til að smíða slíkan búnað án pant-
ana. Siglingamálastofnunin hefir rætt þetta mál
við Vestmannaeyinga til að kanna, hver afkasta-
geta smiðjunnar í Vestmannaeyjum gæti mest orð-
ið, ef allir starfsmenn smiðjunnar ynnu að þessu
verkefni. Endanlegt svar hefir ekki borist ennþá,
en allt útlit er fyrir, að þetta gæti verið nálægt
þriggja til fjögurra ára verkefni fyrir þá eina. Ef
ekki koma fleiri aðilar til, þá er útséð um það, að
hægt verði að uppfylla kröfur reglnanna, um að
sjósetningarbúnaður verði settur á alla gúmmí-
björgunarbáta allra þilfarsfiskiskipa á árinu frá 1.
mars 1983 til 1. mars 1984. í reglunum er engin
undanþáguheimild frá þessari kröfu, þannig að
mikill fjöldi þilfarsfiskiskipa myndi stöðvast á
þessu árstímabili, nema framleiðsla sjósetningar-
búnaðar yrði hafin víðar en í þessari smiðju í Vest-
mannaeyjum. Hinsvegar hefir reynslan þegar sýnt,
að mikil vandvirkni í framleiðslu þessa búnaðar, er
algert skilyrði.
Siglingamálastofnun hefir ekki verið ánægð með
festibúnað á reimum, sem halda gúmmíbátahylkj-
unum föstum í stólunum. Til að losa hylkin, ef allt
annað bregst, þarf að færa til lykkju á krók, sem
getur verið mjög torvelt við slæmar aðstæður í sjó-
gangi. Þess vegna hefur stofnunin verið að kanna
aðra möguleika, og einkanlega hefir komið til tals,
að búa gúmmíbjarbátana festingum, með likri læs-
ingu, eins og er á flugvélasætaöryggisbeltum, en úr
ryðfriu efni og með stærra handfangi. Hér er eitt
slíkt belti.
Af öðrum nýjum reglum vil ég hér nefna Reglur
um vinnuöryggi á fiskiskipum. Síðasttöldu regl-
urnar komu út 18. júli 1980. Ekki verður hér timi
til að gera þessum reglum nein skil að ráði, en þær
hafa verið sérprentaðar í lausblaðakerfi Siglinga-
málastofnunar rikisins. Ég vil þó nefna eitt atriði
þessara reglna, en það er krafan, um að skuttogar-
ar skuli vera búnir vökva- eða rafknúnum skut-
rennuloka.
Þetta ákvæði var í gildi í eldri reglum fyrir ný
skip, en er með þessum reglum látið ná líka til eldri
skuttogara. Framkvæmd þessa atriðis hefir valdið
nokkrum erfiðleikum í reynd, þegar um eldri skip
er að ræða. Að lokum ákvað siglingamálastjóri að
veita frest, þeim 37 af 100 skuttogurum, sem enn
höfðu ekki slíka skutrennuloka af viðurkenndri
632 — ÆGIR