Tímarit lögfræðinga - 01.09.1952, Qupperneq 57

MeiöyrSi og meiÖyrSamál.
177
áberinn. Ákvæði 236.—238. gr. taka auðvitað til útbreið-
anda með svipuðum hætti og til sakarábera, en harðar
verður hann almennt ekki dæmdur. En af þessu sýnist
mega leiða það, að útbreiðanda verði ekki dæmd refsing,
ef full sönnun kemur fram um það, að hann hafi breitt út
sanna aðdróttun. Dómur í einu ærumeiðingamáli sýnist
styrkja þetta. 1 blaði einu var skýrt frá því, að X hefði
verið kærður fyrir fjársvik og skjalafals og kæran birt,
án þess að sannað væri um réttmæti kærunnar eða álit væri
í ljós látið í blaðinu um það atriði. Frásögn um kæruna
var ekki talin refsiverð ærumeiðing.1) Frásögn blaðsins
má telja útbreiðslu þeirra sakargifta, sem stefnt var að
X, og hún hefði samkvæmt því verið útbreiðsla ærumeið-
inga. I dóminum er það ekki athugað, hvort áburðurinn
hafði við næg rök að styðjast, heldur er það eitt talið nægi-
legt til sýknu, að sagt var frá kæru til viðkomandi stjórn-
valds og efni hennar, kæru, er varðaði almenningsmál. Tur
því að frásögn um kæru, meðan réttmæti hennar var óvíst,
þótti ekki vera saknæm útbreiðsla ærumeiðinga, þá virðist
því fremur mega ætla, að dómurinn hefði talið ósaknæma
frásögn um kæru, sem þegar hefði verið eða í opinberu
máli yrði sönnuð að hafa sannan áburð að geyma.
Einar Arnórsson.
i) Dómasafn III. 215.
EFNI.
Aðild meiðyrðamála 141 o. s. frv. — ættingja látins manns 142—145, 152,
165, — ópersónulegir aðiljar 145—146. Aðild ákæruvalds 146—150, 101
—162.
AÖildareiður í meiðyrðamálum 155—156.
Aðdróttanir 127 o. s. frv. 165. — Aðdróttun gegn betri vitund 133. —
Birt opinberlega 134—135. Sönnun um sannindi aðdróttunar 166 o. s.
frv. Þýðing sönnunar 173—175.
Afsal æruverndar 139—140, 161—162.
Ásetningur 157, 175, 176.
Fj'rning saksóknar 159—161.
Gáleysi 157, 174.