Tímarit lögfræðinga - 01.12.1980, Síða 13

framtíð og útgjöld, er telja megi að stofnast muni sökum slyss. Bætur
fyrir þegar orðið tekjutap og missi framtíðartekna skal tiltaka sitt
í hvoru lagi, og skal taka tillit til kosta tjónþola til að afla sér tekna
af vinnu, sem sanngjarnt er að ætlast til af honum með hliðsjón af
hæfileikum hans, menntun, reynslu, aldri og tækifærum til endur-
hæfingar. Vinnuframlag við heimilisstörf skal metið til jafns við pen-
ingatekj ur.
1 3. mgr. 3-1 gr. segir, að við ákvörðun bótafjárhæðar skuli draga
frá greiðslur frá almannatryggingum, greiðslur úr lífeyrissjóðum skv.
vinnusamningum o.þ.h. og vátryggingarbætur, sem skaðabótaskyldur
vinnuveitandi hefur kostað. Ennfremur má taka tillit til annars kon-
ar vátryggingarbóta, annars verulegs fjárhagslegs stuðnings, er tjón-
þoli hefur fengið eða á í vændum vegna slyssins og annarra atvika.
1.3. Bætur fyrir varanlegan miska (,,men“)
Eftir 3-2 gr. laganna skal greiða sérstakar miskabætur („mener-
statning“), ef tjónþoli hefur hlotið varanlegt og verulegt líkamstjón.
Bæturnar skal ákveða með hliðsjón af mati lækna á líkamsspjöllum
(„menets medisinske art og storrelse") og áhrifum þeirra á lífs-
ánægju („livsutfoldelse") tjónþola.
1.4. Bætur vegna dauða
3-4. gr. laganna varðar bætur vegna andláts. Sá eða þeir, er nutu
að einhverju leyti framfærslu hins látna eiga rétt á bótum fyrir missi
framfæranda. Einnig má dæma skaðabætur til manns, sem ekki var
á framfæri hins látna, ef gera má ráð fyrir, að hann hefði notið fram-
færslu hans í náinni framtíð, ef andlátið hefði ekki borið að höndum.
I 3-4 gr. eru nánari fyrirmæli um ákvörðun bótafjárhæðar fyrir
missi framfæranda og frádrátt bóta, sem tjónþoli hefur fengið frá
þriðjamanni.
Loks segir í 3-4 gr„ að bæta skuli venjulegan útfararkostnað og
annan kostnað vegna andláts.
1.5. Bætur (fégjald) fyrir ófjárhagslegt tjón
3-5 gr. mælir svo fyrir að dæma megi þann, er af ásetningi eða
stórfelldu gáleysi veldur spjöllum á líkama manns eða brýtur gegn
persónu manna á þann hátt, sem lýst er í nánar tilteknum ákvæðum
hegningarlaga, til að greiða þeim, sem misgert er við, bætur í einu
lagi fyrir hneisu og þjáningar og annað ófjárhagslegt tjón. Bætur
þessar má dæma án tillits til, hvort bætur eru dæmdar fyrir varan-
207